Γεννήθηκα στο Στζεκεσφέχεοβαρ της Ουγγαρίας, μια πόλη με πλούσιο παρελθόν 1.000 και πλέον ετών. Δυστυχώς, ακόμα δεν μπορώ να σβήσω από τη μνήμη μου τα οδυνηρά σημάδια που χάραξε ο όλεθρος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ζούσα με τους παππούδες μου. Έχω τρυφερές αναμνήσεις και από τους δύο​—ιδιαίτερα από τη γιαγιά μου την Ελίζαμπεθ. Μου ενστάλαξε ισχυρή πίστη στον Θεό. Από τριών χρονών, λέγαμε κάθε βράδυ μαζί το «Πάτερ Ημών». Χρειάστηκε, όμως, να φτάσω σχεδόν 30 χρονών για να κατανοήσω το νόημα αυτής της προσευχής.

Οι παππούδες μου με φρόντιζαν στα πρώτα μου χρόνια επειδή οι γονείς μου δούλευαν μέρα νύχτα, ελπίζοντας να μαζέψουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν ένα αξιοπρεπές σπίτι. Κάθε δεύτερο Σάββατο, όμως, βρισκόμασταν όλοι μαζί για φαγητό. Θεωρούσα πολύτιμες τις στιγμές που ήμασταν όλοι μαζί.

Το 1958, το όνειρο των γονιών μου έγινε πραγματικότητα. Κατάφεραν να αγοράσουν ένα σπίτι για να ζήσουμε και οι τρεις μαζί. Επιτέλους θα έμενα με τους γονείς μου​—ήμουν κατενθουσιασμένος! Ωστόσο, έξι μήνες αργότερα η ευτυχία μου τερματίστηκε ξαφνικά. Ο πατέρας μου πέθανε από καρκίνο.

Ήμουν συντετριμμένος. Θυμάμαι ότι προσευχόμουν: «Θεέ, σε ικέτευσα να σώσεις τον πατέρα μου. Τον έχω ανάγκη. Γιατί δεν απάντησες στις προσευχές μου;» Ήθελα απεγνωσμένα να μάθω πού βρισκόταν ο πατέρας μου. “Είναι στον ουρανό; Ή έπαψε για πάντα να υπάρχει;” αναρωτιόμουν. Ζήλευα τα άλλα παιδιά που είχαν πατέρα.

Επί πολλά χρόνια, πήγαινα στο νεκροταφείο σχεδόν κάθε μέρα. Γονάτιζα στον τάφο του πατέρα μου και προσευχόμουν: «Σε παρακαλώ, Θεέ, θέλω να μάθω πού είναι ο πατέρας μου». Παράλληλα, προσευχόμουν για βοήθεια ώστε να βρω το νόημα της ζωής.

Σε ηλικία 13 χρονών αποφάσισα να μάθω γερμανικά. Σκεφτόμουν ότι μελετώντας την τόσο πλούσια γερμανική λογοτεχνία  ίσως έβρισκα απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Το 1967, ξεκίνησα να σπουδάζω στην πόλη Τζένα, που τότε ανήκε στην Ανατολική Γερμανία. Διάβαζα μανιωδώς βιβλία Γερμανών φιλοσόφων, ειδικά εκείνα που ασχολούνταν με το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν και έβρισκα κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις, καμία δεν με ικανοποιούσε πλήρως. Συνέχισα να προσεύχομαι για απαντήσεις.

Το 1970, επέστρεψα στην Ουγγαρία, και εκεί γνώρισα τη μέλλουσα γυναίκα μου, τη Ρόουζ. Εκείνον τον καιρό, η Ουγγαρία ήταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Λίγο καιρό μετά το γάμο μας, η Ρόουζ και εγώ διαφύγαμε στην Αυστρία. Στόχος μας ήταν να μεταναστεύσουμε τελικά στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας, όπου ζούσε ο θείος μου.

Στην Αυστρία βρήκα σύντομα δουλειά. Μια μέρα, ένας συνάδελφος μου είπε ότι τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματά μου θα τις έβρισκα στη Γραφή, και μου έδωσε κάποια βιβλία που την ανέλυαν. Τα καταβρόχθισα αλλά ήθελα να μάθω περισσότερα. Έτσι λοιπόν, έγραψα στους εκδότες των βιβλίων, τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και ζήτησα περισσότερα έντυπα.

Στην πρώτη επέτειο του γάμου μας, μας επισκέφτηκε ένας νεαρός Αυστριακός Μάρτυρας. Έφερε τα έντυπα που είχα ζητήσει και μου πρόσφερε Γραφική Μελέτη, την οποία δέχτηκα. Λαχταρούσα να μάθω περισσότερα, και έτσι μελετούσαμε δυο φορές την εβδομάδα​—με την κάθε μελέτη να διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες!

Με συνάρπαζαν όσα με δίδασκαν οι Μάρτυρες από τη Γραφή. Όταν μου έδειξαν το όνομα του Θεού​—Ιεχωβά​—μέσα από την ουγγρική Γραφή μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στα 27 χρόνια που πήγαινα στην εκκλησία, δεν είχα ακούσει ούτε μία φορά να αναφέρεται το όνομα του Θεού. Με εντυπωσίασαν οι ξεκάθαρες, λογικές απαντήσεις της Γραφής στα ερωτήματά μου. Λόγου χάρη, έμαθα ότι οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα, είναι σαν να κοιμούνται βαθιά. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 11:11-15) Έμαθα, επίσης, την υπόσχεση της Γραφής για έναν νέο κόσμο όπου «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια». (Αποκάλυψη 21:3, 4) Ελπίζω ότι θα ξαναδώ τον πατέρα μου, επειδή σε αυτόν το νέο κόσμο «πρόκειται να γίνει ανάσταση».​—Πράξεις 24:15.

Η Ρόουζ άρχισε και αυτή να μελετάει ολόκαρδα τη Γραφή. Κάναμε ραγδαία πρόοδο, και τελειώσαμε το έντυπο μελέτης μόλις σε δύο μήνες! Παρακολουθούσαμε όλες τις συναθροίσεις των Μαρτύρων στην Αίθουσα Βασιλείας. Μας εντυπωσίαζε βαθιά η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ενότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά.​—Ιωάννης 13:34, 35.

Το 1976, δόθηκε στη Ρόουζ και σε εμένα άδεια εισόδου στην Αυστραλία. Αμέσως εντοπίσαμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί. Μας έκαναν ευθύς εξαρχής να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας. Το 1978 γίναμε και εμείς Μάρτυρες.

Τελικά, βρήκα απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασάνιζαν τόσον καιρό. Πλησιάζοντας τον Ιεχωβά Θεό, βρήκα επίσης τον καλύτερο Πατέρα που μπορεί να υπάρξει. (Ιακώβου 4:8) Και η ελπίδα ότι θα ξαναδώ το βιολογικό μου πατέρα στον ερχόμενο νέο κόσμο σημαίνει πάρα πολλά για εμένα.​—Ιωάννης 5:28, 29.

Το 1989, η Ρόουζ και εγώ αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ουγγαρία ώστε να μεταδώσουμε τις πεποιθήσεις μας στους φίλους και στην οικογένειά μας, καθώς και σε όσους θα συναντούσαμε. Νιώθουμε προνομιούχοι επειδή έχουμε μελετήσει τη Γραφή με εκατοντάδες ανθρώπους. Από αυτούς, 70 και πλέον υπηρετούν τον Ιεχωβά μαζί μας, περιλαμβανομένης και της αγαπημένης μου μητέρας.

Επί 17 χρόνια προσευχόμουν ζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Έχουν περάσει άλλα 39, και ακόμα προσεύχομαι​—μόνο που πλέον μπορώ να λέω: «Σε ευχαριστώ, αγαπημένε μου ουράνιε Πατέρα, που απάντησες στις προσευχές που έκανα όταν ήμουν παιδάκι».