Ο θάνατος είναι ζήτημα που προκαλεί αμηχανία. Πολλοί προτιμούν να μη μιλούν για αυτόν. Αργά ή γρήγορα, όμως, τον αντικρίζουμε κατάματα. Το δε κεντρί του είναι διαπεραστικό και οδυνηρό.

Ποτέ δεν είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι για την απώλεια ενός γονέα, ενός συζύγου ή ενός παιδιού. Οι τραγωδίες συμβαίνουν αναπάντεχα ή εκτυλίσσονται αργά και βασανιστικά. Όπως και να έχει, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την οδύνη του θανάτου ούτε να αντέξουμε το ότι είναι αμετάκλητος.

Ο Αντόνιο, που έχασε τον πατέρα του σε τροχαίο, εξηγεί: «Είναι σαν να σφραγίζει κάποιος το σπίτι σου και να παίρνει τα κλειδιά. Δεν μπορείς να ξαναμπείς μέσα ούτε για μια στιγμή. Σου μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Αυτή είναι η καινούρια πραγματικότητα. Όσο και αν προσπαθείς να το αρνηθείς—επειδή είναι πολύ άδικο—δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

Όταν υπέστη μια παρόμοια απώλεια, η Ντόροθι, που χήρεψε στα 47 της, αποφάσισε να βρει απαντήσεις. Ως δασκάλα σε κατηχητικό, ποτέ δεν θεώρησε ότι όλα τελειώνουν με το θάνατο. Αλλά δεν είχε ξεκάθαρες απαντήσεις. «Τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;» ρώτησε τον Αγγλικανό ιερέα της. «Στην ουσία κανένας δεν ξέρει», απάντησε εκείνος. «Πρέπει να περιμένουμε για να δούμε».

Είμαστε καταδικασμένοι «να περιμένουμε για να δούμε»; Ή μήπως υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε με σιγουριά αν τελειώνουν όλα με το θάνατο;