Στην Επί του Όρους Ομιλία του, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Εσείς είστε το αλάτι της γης· αλλά αν το αλάτι χάσει τη δύναμή του, πώς θα αποκατασταθεί η αλμύρα του; Δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτα, παρά στο να πεταχτεί έξω και να πατιέται από τους ανθρώπους». (Ματθαίος 5:13) Το αλάτι έχει συντηρητικές ιδιότητες. Επομένως, η μεταφορά του Ιησού σήμαινε πιθανότατα ότι οι μαθητές του μπορούσαν και έπρεπε να προστατεύουν τους άλλους από πνευματική και ηθική σήψη.

Ωστόσο, αναφορικά με τη δήλωση του Ιησού ότι το αλάτι μπορεί να χάσει την αλμύρα του, Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου (The International Standard Bible Encyclopedia) λέει: «Το αλάτι από την περιοχή της Νεκράς Θαλάσσης είχε γενικά προσμίξεις από άλλα ορυκτά. Συνεπώς, αν διαλυόταν, θα εξαφανιζόταν από το μείγμα, αφήνοντας πίσω μια άνοστη ουσία». Εύλογα, λοιπόν, ο Ιησούς είπε ότι αυτό που μένει «δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτα, παρά στο να πεταχτεί έξω». Η εγκυκλοπαίδεια προσθέτει: «Μολονότι το αλάτι από τη Νεκρά Θάλασσα υστερούσε σε σχέση με τα περισσότερα είδη θαλασσινού αλατιού εφόσον δεν ήταν αμιγές, αποτελούσε την κύρια πηγή αλατιού για την Παλαιστίνη επειδή ήταν εύκολα διαθέσιμο (μπορούσαν απλώς να το μαζέψουν από την ακτή)».

Ο Ιησούς είπε την παραβολή σχετικά με μια γυναίκα η οποία, όταν έχασε μία από τις δέκα δραχμές της, πήρε ένα λυχνάρι και σκούπισε το σπίτι της προσεκτικά μέχρι που την ξαναβρήκε. (Λουκάς 15:8-10) Στην εποχή του Ιησού, μια δραχμή άξιζε σχεδόν όσο ένα ημερομίσθιο. Άρα, η χρηματική απώλεια στην οποία αναφέρθηκε δεν ήταν ασήμαντη. Εντούτοις, η σκηνή που περιέγραψε ήταν ρεαλιστική για άλλους λόγους.

Σύμφωνα με κάποια συγγράμματα, οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν πολλές φορές τα νομίσματα ως στολίδια. Ίσως, λοιπόν, το νόμισμα για το οποίο μίλησε ο Ιησούς αποτελούσε τμήμα πολύτιμου οικογενειακού κειμηλίου ή μέρος γυναικείας προίκας. Πάντως καταλαβαίνουμε γιατί η γυναίκα ήθελε οπωσδήποτε να ξαναβρεί το ένα από τα δέκα νομίσματά της.

Εκτός αυτού, τα σπίτια του κοινού λαού στην εποχή του Ιησού ήταν σχεδιασμένα να κρατούν έξω το φως και τη ζέστη όσο το δυνατόν περισσότερο. Είχαν λίγα, αν όχι καθόλου, παράθυρα. Το πάτωμα ήταν συνήθως καλυμμένο με άχυρα ή ξερούς βλαστούς διαφόρων φυτών. Αν ένα νόμισμα έπεφτε κάτω, δύσκολα το έβρισκαν. «Γι’ αυτό», λέει κάποιος σχολιαστής, «όταν ένα σχετικά μικρό αντικείμενο, όπως ένα κέρμα, χανόταν σε τέτοιον χώρο, το πιο φυσικό πράγμα που έκανε κάποιος για να το ξαναβρεί ήταν να ανάψει λυχνάρι και να σκουπίσει το σπίτι».