Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ενός ευγενικού ηλικιωμένου άγγιξε την καρδιά κάποιου νεαρού στην Ιαπωνία. Ο κύριος αυτός, που ήταν ιεραπόστολος, δεν είχε ζήσει πολλά χρόνια σε εκείνη την ασιατική χώρα και δεν μιλούσε ακόμη καλά τη γλώσσα. Παρ’ όλα αυτά, πήγαινε κάθε εβδομάδα στο σπίτι του νεαρού για να εξετάσει μαζί του την Αγία Γραφή. Με φιλικό χαμόγελο και καλούς τρόπους, απαντούσε υπομονετικά στις πολλές ερωτήσεις που έκανε ο νεαρός σπουδαστής γεμάτος περιέργεια.

Η καλοσύνη του ηλικιωμένου ιεραποστόλου χαράχτηκε ανεξίτηλα στη διάνοια του νεαρού. “Αν η Γραφή κάνει κάποιον τόσο καλό και στοργικό”, σκέφτηκε, “τότε πρέπει οπωσδήποτε να μάθω τι λέει”. Αυτό του έδωσε το κίνητρο για να μελετήσει κάτι που του ήταν εντελώς ξένο. Πράγματι, η καλοσύνη αγγίζει την ανθρώπινη καρδιά και την επηρεάζει συνήθως πολύ πιο δυνατά από τα λόγια.

Είναι φυσικό να δείχνουμε καλοσύνη σε όσους σχετίζονται στενά με εμάς. Εντούτοις, η καλοσύνη είναι κατά βάση θεϊκή ιδιότητα. Ο Ιησούς είπε ότι ο ουράνιος Πατέρας του δεν δείχνει καλοσύνη μόνο σε όσους Τον αγαπούν αλλά και «προς τους αχάριστους». Παρότρυνε τους ακολούθους του να μιμούνται τον Θεό ως προς αυτό: «Να είστε τέλειοι, όπως ο ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος».​—Λουκάς 6:35· Ματθαίος 5:48· Έξοδος 34:6.

Οι άνθρωποι, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατά την εικόνα του Θεού, είναι ικανοί να αντανακλούν ή να εκδηλώνουν την ιδιότητα της καλοσύνης. (Γένεση 1:27) Όντως, μπορούμε να μιμούμαστε τον Θεό διευρύνοντας την καλοσύνη μας ώστε να περιλαμβάνει και άτομα που δεν σχετίζονται με εμάς. Η Γραφή αναφέρει ότι η καλοσύνη αποτελεί μέρος του επιθυμητού καρπού του αγίου πνεύματος του Θεού, δηλαδή της ενεργού του δύναμης. (Γαλάτες 5:22) Επομένως, αναπτύσσεται και καλλιεργείται καθώς κάποιος μαθαίνει πιο πολλά για τον Θεό, τον Δημιουργό, και τον πλησιάζει περισσότερο.

Εφόσον η καλοσύνη δεν είναι απλώς συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση, αλλά και εξαιρετικά πολύτιμη στα μάτια του Θεού, εύλογα Εκείνος μας λέει να “δείχνουμε καλοσύνη ο ένας στον άλλον”. (Εφεσίους 4:32) Μας γίνεται επίσης η υπενθύμιση: «Μην ξεχνάτε τη φιλοξενία», κατά κυριολεξία την «καλοσύνη προς τους ξένους».​—Εβραίους 13:2.

Στο σημερινό κόσμο, όπου κυριαρχεί η έλλειψη καλοσύνης και η αχαριστία, είναι άραγε εφικτό να δείχνουμε καλοσύνη στους άλλους, ακόμη και σε ξένους; Τι θα μας βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Στην ουσία, γιατί πρέπει καν να μας απασχολεί το ζήτημα;

Είναι ενδιαφέρον ότι ο απόστολος Παύλος, αφού αναφέρθηκε στην εκδήλωση καλοσύνης προς τους ξένους, είπε: «Μέσω αυτής μερικοί, χωρίς να το ξέρουν, φιλοξένησαν αγγέλους». Φαντάζεστε πώς θα νιώθατε αν σας δινόταν η ευκαιρία να φιλοξενήσετε αγγέλους; Αλλά ακριβώς προηγουμένως, ο Παύλος χρησιμοποίησε την έκφραση «χωρίς να το ξέρουν». Με άλλα λόγια, εννοούσε ότι μπορεί να ανταμειφθούμε με απρόσμενους τρόπους, αν έχουμε τη συνήθεια να δείχνουμε καλοσύνη στους άλλους, μεταξύ αυτών και σε ξένους, δηλαδή σε αγνώστους.

Οι περισσότερες μεταφράσεις της Γραφής με παραπομπές συνδέουν τα λόγια του Παύλου με τις αφηγήσεις για τον Αβραάμ και τον Λωτ στο βιβλίο της Γένεσης κεφάλαια 18 και 19. Και στις δύο περιπτώσεις, διαβάζουμε για αγγέλους που εμφανίστηκαν σε αυτούς ως ξένοι με βαρυσήμαντα  αγγέλματα. Στην περίπτωση του Αβραάμ, το άγγελμα αφορούσε την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού για έναν γιο, ενώ στην περίπτωση του Λωτ, την απελευθέρωση από την επικείμενη καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων.​—Γένεση 18:1-10· 19:1-3, 15-17.

Αν διαβάσετε τα παραπάνω εδάφια, θα παρατηρήσετε ότι τόσο ο Αβραάμ όσο και ο Λωτ εκδήλωσαν καλοσύνη σε περαστικούς που τους ήταν άγνωστοι. Βέβαια, στους Βιβλικούς χρόνους, η φιλοξενία σε ταξιδιώτες και περαστικούς​—φίλους, συγγενείς ή ξένους—​αποτελούσε έθιμο και καθήκον. Μάλιστα, ο Μωσαϊκός Νόμος απαιτούσε από τους Ισραηλίτες να μην παραβλέπουν τις ανάγκες των μη Ισραηλιτών που ζούσαν στη γη τους. (Δευτερονόμιο 10:17-19) Και πάλι, όμως, είναι φανερό ότι ο Αβραάμ και ο Λωτ προχώρησαν πέρα από ό,τι αποτέλεσε μεταγενέστερα νομική απαίτηση. Κατέβαλαν ασυνήθιστη προσπάθεια να δείξουν καλοσύνη σε ξένους, και ευλογήθηκαν για αυτό.

Οι πράξεις καλοσύνης του Αβραάμ δεν έφεραν ευλογίες μόνο στον ίδιο, δεδομένου ότι απέκτησε γιο, αλλά και σε εμάς. Με ποιον τρόπο; Ο Αβραάμ και ο γιος του, ο Ισαάκ, έπαιξαν ζωτικό ρόλο στην επεξεργασία του σκοπού του Θεού. Αποτέλεσαν κεντρικά πρόσωπα στην οικογενειακή γραμμή που οδήγησε στον Μεσσία, τον Ιησού. Η δε πιστή τους πορεία προσκίασε το πώς θα παρείχε ο Θεός τη βάση για τη σωτηρία των ανθρώπων μέσω της αγάπης του και της παρ’ αξία καλοσύνης του.​—Γένεση 22:1-18· Ματθαίος 1:1, 2· Ιωάννης 3:16.

Αυτές οι αφηγήσεις δείχνουν παραστατικά τι αναμένει ο Θεός από εκείνους που έχουν την εύνοιά του, καθώς και πόσο πολύτιμη θεωρεί την ιδιότητα της καλοσύνης. Δεν είναι προαιρετική, αλλά ουσιώδης στα μάτια του.

Η Γραφή λέει ότι στις μέρες μας πολλοί θα ήταν «αχάριστοι, χωρίς οσιότητα, άστοργοι». (2 Τιμόθεο 3:1-3) Ασφαλώς, συναντάτε τέτοιους ανθρώπους κάθε μέρα. Και πάλι, όμως, αυτός δεν είναι λόγος να καταπνίγουμε εντελώς τα αισθήματα καλοσύνης προς τους άλλους. Στους Χριστιανούς γίνεται η υπενθύμιση: «Να μην ανταποδίδετε κακό αντί κακού σε κανέναν. Να προνοείτε για καλά πράγματα ενώπιον όλων των ανθρώπων».​—Ρωμαίους 12:17.

Μπορούμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εκδηλώνουμε καλοσύνη με γενναιοδωρία. Η Γραφή λέει: «Όποιος αγαπάει . . . αποκτάει τη γνώση του Θεού», και ένας τρόπος με τον οποίο δείχνουμε την αγάπη μας είναι εκδηλώνοντας καλοσύνη προς τους άλλους. (1 Ιωάννη 4:7· 1 Κορινθίους 13:4) Πράγματι, εκδηλώνοντας καλοσύνη προς τους συνανθρώπους μας, γνωρίζουμε καλύτερα τον Θεό, και αυτό μας κάνει πιο ευτυχισμένους. Ο Ιησούς ανέφερε στην Επί του Όρους Ομιλία του: «Να κάνετε καλό . . . και η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη, και θα είστε γιοι του Υψίστου».​—Λουκάς 6:35.

 Πάρτε για παράδειγμα την Άκι, μια νεαρή νοικοκυρά από την Ιαπωνία με δύο γιους. Όταν έχασε αναπάντεχα τη μητέρα της, έπαθε βαριά κατάθλιψη. Ώρες ώρες ένιωθε τόσο άσχημα ώστε αναγκαζόταν να πηγαίνει στο γιατρό. Περίπου τότε, μετακόμισε στη γειτονιά της μια οικογένεια. Ο πατέρας είχε πεθάνει πρόσφατα σε δυστύχημα, και η μητέρα είχε μείνει μόνη με πέντε ανήλικα παιδιά. Η Άκι λυπήθηκε την οικογένεια πάρα πολύ και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να γίνει φίλη με τη μητέρα και τα παιδιά. Κάνοντας το καλύτερο για να τους βοηθήσει​—δίνοντάς τους φαγητό, ρούχα που δεν έκαναν πια στα παιδιά της, και ούτω καθεξής—​ξαναβρήκε τη δική της συναισθηματική ισορροπία. Αντιλήφθηκε πόσο αληθινά είναι τα λόγια της Γραφής: «Υπάρχει περισσότερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά στο να λαβαίνει». (Πράξεις 20:35) Ναι, το να δείχνετε καλοσύνη στους άλλους ίσως είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε για τον εαυτό σας όταν είστε καταβαρημένοι.

Η εκδήλωση καλοσύνης δεν είναι κατ’ ανάγκην δαπανηρή. Ούτε εξαρτάται από τις ικανότητές σας ή έστω τη σωματική σας δύναμη. Ένα χαμόγελο, μια συμπονετική κουβέντα, ένα χέρι βοήθειας, ένα δωράκι που δείχνει ότι σκεφτήκαμε κάποιον ή ακόμη και το να παραχωρήσουμε τη σειρά μας μπορεί να σημαίνει πολλά. Όταν δεν είστε σίγουροι τι πρέπει να πείτε ή να κάνετε σε μια δεδομένη περίπτωση, να λέτε ή να κάνετε το καλό. Η καλοσύνη που έδειξε ο ηλικιωμένος ιεραπόστολος, η οποία ξεπερνούσε το γλωσσικό φραγμό, άγγιξε βαθιά την καρδιά του νεαρού που αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου. Δεν είναι παράξενο το ότι μια από τις απαιτήσεις του Θεού για τους λάτρεις του είναι το “να αγαπούν την καλοσύνη”!​—Μιχαίας 6:8.

«Μία καλή κουβέντα σε ζεσταίνει τρεις χειμωνιάτικους μήνες». Όπως εκφράζει γλαφυρά αυτό το ρητό της Άπω Ανατολής, μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να αποφέρει μεγάλο όφελος. Όταν γίνεται με σωστό κίνητρο, και ιδίως όταν συνοδεύεται από αγάπη για τον Θεό, ζεσταίνει την καρδιά όλων όσων περιλαμβάνονται. Ακόμη και αν η καλοσύνη σας δεν εκτιμάται, αυτό δεν σημαίνει ότι πηγαίνει χαμένη. Έχει αξία στα μάτια του Θεού. Η Γραφή μάς διαβεβαιώνει πως, όταν δείχνουμε καλοσύνη στους άλλους, είναι σαν να “δανείζουμε στον Ιεχωβά”. (Παροιμίες 19:17) Είθε να αναζητάτε ευκαιρίες για να εκδηλώνετε καλοσύνη στους γύρω σας!