ΟΤΑΝ η Γκουέν και εγώ ήμασταν πέντε χρονών, ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε χορό. Οι δρόμοι μας δεν είχαν ακόμα συναντηθεί. Αλλά, καθώς μεγαλώναμε, πήραμε και οι δυο την απόφαση να κάνουμε το μπαλέτο σταδιοδρομία μας. Όταν είχαμε φτάσει κοντά στο απόγειο της καριέρας μας, τα εγκαταλείψαμε όλα. Γιατί το κάναμε αυτό;

Ντέιβιντ: Γεννήθηκα το 1945 στην κομητεία του Σρόπσερ, στην Αγγλία. Ο πατέρας μου είχε ένα αγρόκτημα στην επαρχία, όπου βασίλευε η ηρεμία. Μετά το σχολείο, μου άρεσε να ταΐζω τις κότες και να μαζεύω τα αβγά τους καθώς και να φροντίζω τα βόδια και τα πρόβατα. Στις διακοπές, βοηθούσα στο θερισμό ενώ μερικές φορές οδηγούσα και τα τρακτέρ μας.

Ωστόσο, κάτι άλλο είχε αρχίσει να με συναρπάζει. Ο πατέρας μου είχε προσέξει ότι, από πολύ μικρός, όποτε άκουγα μουσική ήθελα να χορεύω. Έτσι λοιπόν, όταν έγινα πέντε χρονών, πρότεινε να με πάει η μητέρα μου σε μια τοπική σχολή χορού για να μάθω να χορεύω κλακέτες. Ο δάσκαλός μου πίστευε ότι είχα τη δυνατότητα να γίνω χορευτής μπαλέτου και με εκπαίδευσε και σε αυτό. Στα 15 μου, κέρδισα μια υποτροφία στην περίφημη Βασιλική Σχολή Μπαλέτου του Λονδίνου. Εκεί συνάντησα την Γκουέν, η οποία έγινε η παρτενέρ μου στο χορό.

Γκουέν: Γεννήθηκα στην πολύβουη πόλη του Λονδίνου το 1944. Όταν ήμουν μικρή, είχα βαθιά πίστη στον Θεό. Προσπάθησα να διαβάσω την Αγία Γραφή μου αλλά δυσκολευόμουν να την καταλάβω. Εν τω μεταξύ, στα πέντε μου, ξεκίνησα μαθήματα χορού. Έξι χρόνια αργότερα, κέρδισα σε έναν διαγωνισμό με χορευτές από όλη τη Βρετανία, ο οποίος είχε ως έπαθλο μια θέση στο παιδικό τμήμα της Βασιλικής Σχολής Μπαλέτου. Η σχολή στεγαζόταν στο Γουάιτ Λοτζ, μια όμορφη έπαυλη γεωργιανού ρυθμού στο Πάρκο Ρίτσμοντ στα περίχωρα του Λονδίνου. Εκεί έλαβα σχολική εκπαίδευση και διδάχτηκα επίσης μπαλέτο από ιδιαίτερα καταξιωμένους δασκάλους. Στα 16 μου, ήμουν τελειόφοιτη σπουδάστρια στη Βασιλική Σχολή Μπαλέτου στο κέντρο του Λονδίνου, και εκεί γνώρισα τον Ντέιβιντ. Μέσα σε λίγους μήνες, χορεύαμε μαζί μπαλέτο σε παραστάσεις όπερας που παρουσιάζονταν στη Βασιλική Όπερα, στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου.

Ντέιβιντ: Ναι, όπως είπε και η Γκουέν, φτάσαμε να χορεύουμε στη φημισμένη Βασιλική Όπερα και να είμαστε μέλη του Μπαλέτου Φεστιβάλ του Λονδίνου (τώρα Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας). Κάποιος από τους χορογράφους του Βασιλικού Μπαλέτου ίδρυσε ένα διεθνές συγκρότημα μπαλέτου στο Βούπερταλ της Γερμανίας, και επέλεξε εμάς ως σολίστες χορευτές. Στη διάρκεια της καριέρας μας, χορέψαμε σε θέατρα σε όλο τον κόσμο, δίνοντας παραστάσεις μαζί με διασημότητες όπως η Ντέιμ Μάργκοτ Φοντέιν και ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Αυτός ο ανταγωνιστικός τρόπος ζωής σε κάνει να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Αφοσιωθήκαμε λοιπόν στην καριέρα μας.

 Γκουέν: Ήμουν δοσμένη στο χορό, ψυχή τε και σώματι. Ο Ντέιβιντ και εγώ είχαμε την ίδια φιλοδοξία—να φτάσουμε στην κορυφή. Μου άρεσε πολύ να υπογράφω αυτόγραφα, να δέχομαι ανθοδέσμες και να ακούω το χειροκρότημα του κοινού. Στον κόσμο του θεάματος, έβλεπα γύρω μου πολλή ανηθικότητα, τσιγάρα και ποτό. Όπως και άλλοι στο χώρο μου, απέβλεπα στα φυλαχτά μου για καλή τύχη.

Ντέιβιντ: Αφού έζησα πολλά χρόνια ως χορευτής, κουράστηκα να είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι. Μιας και είχα μεγαλώσει σε αγρόκτημα, άρχισε να μου λείπει η απλή ζωή της επαρχίας. Το 1967, λοιπόν, άφησα την καριέρα μου και άρχισα να δουλεύω σε ένα μεγάλο αγρόκτημα κοντά στο πατρικό μου. Ο ιδιοκτήτης του με άφησε να νοικιάσω ένα μικρό αγροτόσπιτο. Τότε τηλεφώνησα στην Γκουέν στο θέατρο και της ζήτησα να με παντρευτεί. Είχε αναδειχτεί σε σόλο χορεύτρια και η καριέρα της βρισκόταν σε ανοδική τροχιά, γι’ αυτό και είχε μπροστά της μια δύσκολη απόφαση. Εντούτοις, δέχτηκε την πρότασή μου και με ακολούθησε σε έναν τρόπο ζωής που της ήταν ουσιαστικά άγνωστος—έγινε αγρότισσα.

Γκουέν: Ναι, ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στην αγροτική ζωή. Το να αρμέγω αγελάδες και να ταΐζω γουρούνια και κοτόπουλα, βρέξει χιονίσει, δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή που ήξερα. Ο Ντέιβιντ άρχισε να παρακολουθεί ένα σεμινάριο 9 μηνών σε μια αγροτική σχολή για να ενημερωθεί σχετικά με τις πιο σύγχρονες μεθόδους, και εγώ ένιωθα μοναξιά μέχρι να γυρίσει σπίτι το βράδυ. Εν τω μεταξύ, γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, η Γκίλι. Ο Ντέιβιντ μού πρότεινε να μάθω να οδηγώ και, μια μέρα, ενώ είχα πάει σε μια κοντινή πόλη, είδα την Γκέιλ, την οποία είχα γνωρίσει όταν δούλευε σε κάποιο τοπικό κατάστημα.

Η Γκέιλ με προσκάλεσε στο σπίτι της για τσάι. Δείξαμε η μία στην άλλη φωτογραφίες από τους γάμους μας, και μια φωτογραφία της έδειχνε κάποια άτομα έξω από ένα μέρος που λεγόταν Αίθουσα Βασιλείας. Τη ρώτησα τι είδους εκκλησία ήταν αυτή. Όταν μου είπε ότι η ίδια και ο σύζυγός της ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, χάρηκα πολύ. Θυμόμουν ότι μία από τις θείες μου ανήκε σε αυτή τη θρησκεία. Αλλά θυμόμουν επίσης πόσο ενοχλημένος και αγανακτισμένος ήταν ο πατέρας μου μαζί της. Πετούσε μάλιστα τα έντυπά της στα σκουπίδια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου, που συνήθως ήταν πολύ φιλικός, είχε εξαγριωθεί με έναν τόσο καλοσυνάτο άνθρωπο όπως η θεία μου.

Επιτέλους, είχα την ευκαιρία να μάθω σε τι διέφεραν οι πεποιθήσεις της θείας μου από τις διδασκαλίες της εκκλησίας. Η Γκέιλ μού έδειξε τι διδάσκει στ’ αλήθεια η Γραφή. Έμεινα έκπληκτη όταν κατάλαβα ότι πολλά δόγματα, όπως η Τριάδα και η αθανασία της ψυχής, έρχονται σε αντίθεση με τις Γραφές. (Εκκλ. 9:5, 10· Ιωάν. 14:28· 17:3) Επίσης, είδα για πρώτη  φορά το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, μέσα στη Γραφή.—Έξοδ. 6:3.

Ντέιβιντ: Η Γκουέν μού έλεγε όσα μάθαινε. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που, όταν ήμουν μικρός, μου είχε πει πως πρέπει να διαβάσω το Καλό Βιβλίο. Γι’ αυτό, η Γκουέν και εγώ συμφωνήσαμε να κάνουμε Γραφική μελέτη με την Γκέιλ και το σύζυγό της, τον Ντέρικ. Έπειτα από έξι μήνες μετακομίσαμε στο Όζβεστρι, που ανήκει και αυτό στην κομητεία του Σρόπσερ, επειδή μας δόθηκε η ευκαιρία να νοικιάσουμε ένα μικρό αγρόκτημα και να το δουλεύουμε μόνοι μας. Εκεί, μια ντόπια αδελφή, η Ντίρντρι, συνέχισε υπομονετικά τη Γραφική μας μελέτη. Στην αρχή, η πρόοδός μας ήταν αργή. Η φροντίδα των ζώων μάς έπαιρνε πολύ χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, η αλήθεια ρίζωσε σιγά σιγά στην καρδιά μας.

Γκουέν: Ένα μεγάλο εμπόδιο για εμένα ήταν οι δεισιδαιμονίες. Το εδάφιο Ησαΐας 65:11 με βοήθησε να καταλάβω πώς βλέπει ο Ιεχωβά “εκείνους που στρώνουν τραπέζι για το θεό της Καλής Τύχης”. Χρειάστηκε χρόνος και προσευχή για να απαλλαχτώ από όλα τα φυλαχτά μου. Καθώς μάθαινα ότι «όποιος εξυψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα εξυψωθεί», συνειδητοποιούσα ποια άτομα αναζητάει ο Ιεχωβά. (Ματθ. 23:12) Ήθελα πραγματικά να υπηρετώ έναν Θεό που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για εμάς ώστε έδωσε τον αγαπητό του Γιο ως λύτρο. Εν τω μεταξύ, είχαμε αποκτήσει άλλη μια κόρη και ήταν συναρπαστικό να μαθαίνουμε ότι η οικογένειά μας μπορούσε να ζήσει για πάντα σε μια παραδεισένια γη.

Ντέιβιντ: Όταν κατανόησα τη θαυμαστή εκπλήρωση των Γραφικών προφητειών, όπως αυτές που βρίσκονται στο 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου και στο βιβλίο του Δανιήλ, πείστηκα ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Συνειδητοποίησα ότι τίποτα σε αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν συγκρίνεται με μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, καθώς περνούσε ο καιρός, γινόμουν λιγότερο φιλόδοξος. Κατάλαβα ότι η γυναίκα μου και οι κόρες μου ήταν το ίδιο σημαντικές με εμένα. Το εδάφιο Φιλιππησίους 2:4 με έπεισε ότι οι σκέψεις μου δεν έπρεπε να περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μου και την επιθυμία μου να αποκτήσω ένα μεγαλύτερο αγρόκτημα. Αντίθετα, έπρεπε να βάλω την υπηρεσία του Ιεχωβά πρώτη στη ζωή μου. Σταμάτησα το κάπνισμα. Αλλά δεν ήταν εύκολο να οργανώσουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να παρακολουθούμε τη συνάθροιση που γινόταν κάθε Σάββατο βράδυ 10 χιλιόμετρα μακριά, επειδή εκείνη περίπου την ώρα έπρεπε να αρμέγουμε τις αγελάδες. Παρ’ όλα αυτά, χάρη στη βοήθεια της Γκουέν, δεν χάσαμε ούτε μία συνάθροιση. Δεν παραλείπαμε επίσης να παίρνουμε τις κόρες μας μαζί μας στο έργο κάθε Κυριακή πρωί—αφού είχαμε αρμέξει τις αγελάδες.

Οι συγγενείς μας δεν χάρηκαν με την αλλαγή μας. Ο πατέρας της Γκουέν έκανε έξι χρόνια να της μιλήσει. Και οι δικοί μου γονείς επίσης προσπάθησαν να μας κάνουν να σταματήσουμε κάθε επαφή με τους Μάρτυρες.

Γκουέν: Ο Ιεχωβά μάς στήριξε σε αυτές τις δυσκολίες. Με τον καιρό, οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία του Όζβεστρι έγιναν σαν μια καινούρια  οικογένεια που μας υποστήριζε στοργικά στις δοκιμασίες. (Λουκ. 18:29, 30) Αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά και βαφτιστήκαμε το 1972. Ήθελα να εργαστώ σκληρά για να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια, και έτσι ξεκίνησα το σκαπανικό.

Ντέιβιντ: Η δουλειά στο αγρόκτημα ήταν πολύ κουραστική. Ωστόσο, προσπαθούσαμε να είμαστε καλό παράδειγμα για τις κόρες μας στα πνευματικά ζητήματα. Τελικά, λόγω κρατικών περικοπών, αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αγρόκτημα. Μη έχοντας σπίτι ή εργασία και με την τρίτη μας κόρη να είναι μόλις ενός έτους, προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά για βοήθεια και κατεύθυνση. Αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε το ταλέντο μας και να ανοίξουμε μια σχολή χορού για να συντηρούμε την οικογένειά μας. Η σταθερή μας απόφαση να βάζουμε τα πνευματικά πράγματα στην πρώτη θέση έφερε καλά αποτελέσματα. Χαρήκαμε πολύ όταν είδαμε και τις τρεις κόρες μας να αρχίζουν το σκαπανικό μόλις τελείωσαν το σχολείο. Εφόσον ήταν και η Γκουέν σκαπάνισσα, μπορούσε να βοηθάει τα κορίτσια σε καθημερινή βάση.

Όταν οι δύο μεγαλύτερες κόρες μας, η Γκίλι και η Ντενίζ, παντρεύτηκαν, κλείσαμε τη σχολή χορού. Γράψαμε στο γραφείο τμήματος για να μάθουμε πού υπήρχε ανάγκη. Μας υπέδειξαν ορισμένες πόλεις της νοτιοανατολικής Αγγλίας. Τώρα που μαζί μας έμενε μόνο μία κόρη μας, η Ντέμπι, άρχισα και εγώ το σκαπανικό. Έπειτα από πέντε χρόνια, μας ζητήθηκε να βοηθήσουμε κάποιες άλλες εκκλησίες πιο βόρεια. Όταν παντρεύτηκε η Ντέμπι, είχαμε το προνόμιο να συμμετάσχουμε για δέκα χρόνια στο διεθνές οικοδομικό πρόγραμμα στη Ζιμπάμπουε, στη Μολδαβία, στην Ουγγαρία και στην Ακτή Ελεφαντοστού. Κατόπιν επιστρέψαμε στην Αγγλία για να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση του Μπέθελ στο Λονδίνο. Λόγω της πείρας που είχα ως αγρότης, μου ζητήθηκε να βοηθήσω στο αγρόκτημα που είχε τότε το Μπέθελ. Σήμερα, κάνουμε σκαπανικό στη βορειοδυτική Αγγλία.

Γκουέν: Το μπαλέτο, στο οποίο είχαμε αφιερώσει αρχικά τη ζωή μας, ήταν απολαυστικό αλλά εφήμερο. Η αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά όμως, που είναι ό,τι πιο σημαντικό, μας έχει φέρει απερίγραπτη χαρά και είναι αιώνια. Οι δυο μας είμαστε ακόμα παρτενέρ, αλλά τώρα χρησιμοποιούμε τα πόδια μας για να κάνουμε μαζί σκαπανικό. Καθώς βοηθάμε πολλούς να μάθουν πολύτιμες, ζωοσωτήριες αλήθειες, νιώθουμε απερίγραπτη ευτυχία. Αυτές οι «συστατικές επιστολές» αξίζουν περισσότερο από οποιαδήποτε δόξα έχει να προσφέρει ο κόσμος. (2 Κορ. 3:1, 2) Αν δεν είχαμε γνωρίσει την αλήθεια, το μόνο που θα μας είχε μείνει θα ήταν αναμνήσεις, παλιές φωτογραφίες και προγράμματα παραστάσεων από την προηγούμενη σταδιοδρομία μας.

Ντέιβιντ: Η σταδιοδρομία μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά έφερε τεράστια αλλαγή στη ζωή μας. Ξέρω ότι αυτή η επιλογή με έχει βοηθήσει να γίνω καλύτερος σύζυγος και πατέρας. Η Γραφή αναφέρει ότι η Μαριάμ, ο Βασιλιάς Δαβίδ και άλλοι εξέφρασαν την ευτυχία τους χορεύοντας. Μαζί με πολλούς άλλους, λοιπόν, λαχταρούμε να έρθει ο καιρός που θα χορεύουμε από χαρά στο νέο κόσμο του Ιεχωβά.—Έξοδ. 15:20· 2 Σαμ. 6:14.