Βιογραφία

Γεύτηκα τη Στοργική Καλοσύνη και το Ενδιαφέρον του Ιεχωβά

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΪ ΚΙΝΓΚ

Οι γονείς μου ήταν καλοσυνάτοι άνθρωποι, αλλά όπως και τόσοι άλλοι, δεν συμπαθούσαν καθόλου τη θρησκεία. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει: «Πρέπει να υπάρχει Θεός, διαφορετικά ποιος έφτιαξε τα λουλούδια και τα δέντρα;» Αλλά δεν προχωρούσε πέρα από αυτό.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου πέθανε το 1939 όταν εγώ ήμουν 11 ετών, και έμεινα με τη μητέρα μου στο Στόκπορτ, λίγο νοτιότερα από το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Πάντοτε ήθελα να μάθω περισσότερα για τον Δημιουργό μου και σεβόμουν την Αγία Γραφή, παρότι δεν ήξερα τίποτα για αυτήν. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάω στην Εκκλησία της Αγγλίας για να δω τι είχε να μου προσφέρει.

Οι λειτουργίες δεν σήμαιναν και πολλά για εμένα, αλλά όταν διαβάζονταν τα Ευαγγέλια, τα λόγια του Ιησού με έπειθαν με κάποιον τρόπο ότι η Γραφή πρέπει να είναι αληθινή. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, παραξενεύομαι που δεν διάβασα τη Γραφή προσωπικά. Ακόμη και αργότερα, όταν ένας οικογενειακός φίλος μού έδωσε μια «Καινή Διαθήκη» σε σύγχρονη μετάφραση, δεν αφιέρωσα χρόνο για να τη διαβάσω.

Το ξέσπασμα του Κορεατικού Πολέμου το 1950 με έβαλε σε σκέψεις. Θα εξαπλωνόταν η σύγκρουση, όπως είχε συμβεί με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αν ναι, πως θα μπορούσα να υπακούσω στην εντολή που είχε δώσει ο Ιησούς να αγαπάμε τους εχθρούς μας; Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσα να μείνω αμέτοχη και να βλέπω ανθρώπους να εισβάλλουν στη χώρα μου χωρίς να κάνω τίποτα για να τους σταματήσω; Αν ενεργούσα με αυτόν τον τρόπο, ασφαλώς θα αποποιούμουν την ευθύνη μου. Παρ’ όλο που  βρισκόμουν σε σύγχυση, παρέμεινα πεπεισμένη ότι οι απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις υπήρχαν στην Αγία Γραφή, μολονότι δεν είχα ιδέα πώς ή πού θα τις ανακάλυπτα.

Αναζητώ την Αλήθεια στην Αυστραλία

Το 1954 η μητέρα μου και εγώ αποφασίσαμε να μεταναστεύσουμε στην Αυστραλία, όπου έμενε η αδελφή μου, η Τζιν. Λίγα χρόνια αργότερα, η Τζιν μού είπε ότι είχε ζητήσει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να με επισκεφτούν επειδή γνώριζε ότι ενδιαφερόμουν για τη Γραφή και ότι πήγαινα στην εκκλησία. Ήθελε να διαπιστώσει τι σκεφτόμουν για αυτούς. «Δεν ξέρω αν οι εξηγήσεις τους είναι σωστές ή λανθασμένες», μου είπε εμπιστευτικά, «αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν περισσότερες εξηγήσεις από όσες έχουν οι εκκλησίες».

Ο Μπιλ και η Λίντα Σνάιντερ, το αντρόγυνο που με επισκέφτηκε, ήταν ένα υπέροχο ζευγάρι. Πλησίαζαν τα 70 και ήταν Μάρτυρες επί πολλά χρόνια. Είχαν υπηρετήσει στο ραδιοφωνικό σταθμό που διέθεταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αδελαΐδα, και όταν το έργο κηρύγματος στην Αυστραλία τέθηκε υπό απαγόρευση στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έγιναν ολοχρόνιοι κήρυκες των καλών νέων. Εντούτοις, όσο και αν με βοηθούσαν ο Μπιλ και η Λίντα, εγώ εξακολουθούσα να εξετάζω διάφορες θρησκείες.

Ένας συνάδελφος με πήρε μαζί του σε κάποια συνάθροιση του ευαγγελιστή, Μπίλι Γκράχαμ, και μετά αρκετοί από εμάς συναντηθήκαμε με έναν κληρικό ο οποίος μας ζήτησε να του απευθύνουμε ερωτήσεις. Εγώ έκανα την ερώτηση που συνέχιζε να με προβληματίζει: «Πώς μπορεί κάποιος να είναι Χριστιανός και να αγαπάει τους εχθρούς του ενώ πηγαίνει και τους σκοτώνει στον πόλεμο;» Αμέσως δημιουργήθηκε σάλος σε όλη την ομάδα—αυτή η ερώτηση προφανώς τους βασάνιζε όλους! Τελικά ο κληρικός είπε: «Δεν ξέρω την απάντηση. Αυτό το ερώτημα εξακολουθεί να με απασχολεί».

Στο μεταξύ, η Γραφική μου μελέτη με τον Μπιλ και τη Λίντα προχωρούσε γρήγορα, και το Σεπτέμβριο του 1958 βαφτίστηκα. Αποφάσισα να ακολουθήσω το παράδειγμα των δασκάλων μου, και έτσι από τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου έγινα τακτική σκαπάνισσα, δηλαδή ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων. Οχτώ μήνες αργότερα προσκλήθηκα να αναλάβω το ειδικό σκαπανικό. Πόσο χαρούμενη ήμουν όταν έμαθα ότι η αδελφή μου η Τζιν είχε επίσης προοδεύσει στη μελέτη της και είχε βαφτιστεί!

Ανοίγεται μια Πόρτα Ευκαιριών

Υπηρετούσα σε κάποια εκκλησία στο Σίντνεϊ και διεξήγα αρκετές οικιακές Γραφικές μελέτες. Μια μέρα συνάντησα έναν συνταξιούχο κληρικό της Εκκλησίας της Αγγλίας και τον ρώτησα τι έλεγε η εκκλησία σχετικά με το τέλος του κόσμου. Παρότι μου είπε ότι δίδασκε εκκλησιαστικά δόγματα επί 50 χρόνια, η απάντησή του με εξέπληξε: «Πρέπει να αφιερώσω χρόνο για να το ερευνήσω αυτό, επειδή δεν ξέρω τη Γραφή τόσο καλά όσο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Λίγο καιρό αργότερα, ζητήθηκαν εθελοντές για να υπηρετήσουν στο Πακιστάν. Έκανα αίτηση, χωρίς να αντιληφθώ ότι δεν θα στέλνονταν άγαμες γυναίκες αλλά μόνο άγαμοι άντρες ή αντρόγυνα. Προφανώς η αίτηση μου προωθήθηκε στα κεντρικά μας γραφεία στο Μπρούκλιν, επειδή σύντομα έλαβα μια επιστολή που έλεγε ότι υπήρχε η δυνατότητα να διοριστώ στη Βομβάη της Ινδίας, αν αποδεχόμουν το διορισμό. Αυτό συνέβη το 1962. Δέχτηκα και έμεινα στη Βομβάη 18 μήνες προτού μετατεθώ στο Άλαχαμπαντ.

Γρήγορα καταπιάστηκα με την εκμάθηση της γλώσσας χίντι. Σε αυτή την ινδική γλώσσα η ορθογραφία των λέξεων γενικά συμφωνεί με την προφορά τους και γι’ αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο να τη μάθει κάποιος. Ωστόσο, ήταν συχνά απογοητευτικό όταν οι οικοδεσπότες μού ζητούσαν να μιλάω στα αγγλικά  αντί να προσπαθώ να μιλήσω στη γλώσσα τους! Αλλά αυτή η χώρα παρουσίαζε ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές προκλήσεις, και απολάμβανα τη συναναστροφή με άλλους Μάρτυρες από την Αυστραλία.

Όταν ήμουν νεαρή, έκανα σκέψεις για γάμο, αλλά τον καιρό που βαφτίστηκα ήμουν ήδη τόσο απασχολημένη στην υπηρεσία του Ιεχωβά ώστε δεν σκεφτόμουν πια αυτό το ζήτημα. Τώρα, όμως, άρχισα να αισθάνομαι ξανά την ανάγκη για έναν σύντροφο στη ζωή. Βεβαίως, δεν ήθελα να αφήσω το διορισμό μου στο εξωτερικό, και έτσι έθεσα το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή και στη συνέχεια έπαψα να το σκέφτομαι.

Μια Απροσδόκητη Ευλογία

Εκείνη την περίοδο, ο Έντουιν Σκίνερ επέβλεπε το έργο στο γραφείο τμήματος της Ινδίας. Το 1946 είχε παρακολουθήσει την όγδοη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς με πολλούς άλλους πιστούς αδελφούς, περιλαμβανομένου του Χάρολντ Κινγκ και του Στάνλεϊ Τζόουνς, οι οποίοι διορίστηκαν στην Κίνα. * Το 1958 έβαλαν τον Χάρολντ και τον Στάνλεϊ σε απομόνωση λόγω του έργου κηρύγματος που έκαναν στη Σαγκάη. Όταν ο Χάρολντ αφέθηκε ελεύθερος το 1963, ο Έντουιν του έστειλε ένα γράμμα. Ο Χάρολντ απάντησε στο γράμμα αφού επέστρεψε στο Χονγκ Κονγκ από τα ταξίδια που είχε κάνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Βρετανία και ανέφερε ότι επιθυμούσε να παντρευτεί. Είπε στον Έντουιν ότι το είχε κάνει αυτό θέμα προσευχής ενόσω βρισκόταν στη φυλακή και τον ρώτησε αν γνώριζε κάποια αδελφή που θα μπορούσε να γίνει κατάλληλη σύζυγος.

Στην Ινδία οι περισσότεροι γάμοι γίνονται με προξενιό, και έτσι ζητούσαν συνεχώς από τον Έντουιν να διευθετεί τέτοιους γάμους, αλλά εκείνος πάντοτε αρνούνταν. Γι’ αυτό, έδωσε το γράμμα του Χάρολντ στη Ρουθ Μακ Κέι, της οποίας ο σύζυγος, ο Χόμερ, ήταν περιοδεύων επίσκοπος. Τελικά, η Ρουθ έγραψε σε εμένα για να μου πει ότι ένας ιεραπόστολος ο οποίος ήταν στην αλήθεια επί πολλά χρόνια έψαχνε για σύζυγο, και με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να αλληλογραφήσω μαζί του. Δεν μου είπε ούτε ποιος ήταν ο αδελφός ούτε τίποτα άλλο για εκείνον.

Κανένας δεν γνώριζε σχετικά με την προσευχή μου για σύντροφο, εκτός βέβαια από τον Ιεχωβά, και η αρχική μου αντίδραση ήταν να απορρίψω την ιδέα. Εντούτοις, όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ κατέληγα στο συμπέρασμα ότι ο Ιεχωβά σπάνια απαντάει στις προσευχές μας με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε. Ως εκ τούτου, έγραψα στη Ρουθ και της είπα ότι, εφόσον δεν θα υπήρχαν δεσμεύσεις, μπορούσε να ζητήσει από τον αδελφό να γράψει ξανά. Το δεύτερο γράμμα του Χάρολντ Κινγκ απευθυνόταν σε εμένα.

Φωτογραφίες του Χάρολντ καθώς και η ιστορία του είχαν εμφανιστεί σε διάφορες εφημερίδες  και περιοδικά μετά την αποφυλάκισή του στην Κίνα. Εκείνη την εποχή, ήταν πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που εντυπωσίασε εμένα ήταν το υπόμνημα της πιστής του θεοκρατικής υπηρεσίας. Έτσι λοιπόν, αλληλογραφούσαμε επί πέντε μήνες και κατόπιν πήγα στο Χονγκ Κονγκ. Παντρευτήκαμε στις 5 Οκτωβρίου 1965.

Και οι δύο θέλαμε να παντρευτούμε και να παραμείνουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία, και καθώς μεγαλώναμε, αισθανόμασταν την ανάγκη για συντροφιά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αγάπησα τον Χάρολντ, και καθώς έβλεπα την καλοσύνη και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους και τα προβλήματα που ανέκυπταν στην υπηρεσία μας, κέρδιζε το βαθύ σεβασμό μου. Επί 27 χρόνια απολαύσαμε έναν πολύ ευτυχισμένο γάμο και λάβαμε πολλές ευλογίες από το χέρι του Ιεχωβά.

Οι Κινέζοι είναι φιλόπονος λαός και τους συμπαθώ πάρα πολύ. Στο Χονγκ Κονγκ μιλιέται η καντονεζική, μια κινεζική διάλεκτος που έχει πολύ περισσότερες τονικές αποχρώσεις από τη μανδαρινική και επομένως είναι πολύ δύσκολο να τη μάθει κάποιος. Ο Χάρολντ και εγώ αρχίσαμε την έγγαμη ζωή μας στον ιεραποστολικό οίκο του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και στη συνέχεια υπηρετήσαμε σε διορισμούς σε διάφορα μέρη της χώρας. Ναι,  ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, αλλά το 1976 η υγεία μου παρουσίασε ένα σοβαρό πρόβλημα.

Αντιμετωπίζω Προβλήματα Υγείας

Είχα αιμορραγία επί μερικούς μήνες, και ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει πολύ χαμηλά. Χρειαζόμουν εγχείρηση, αλλά οι γιατροί στο νοσοκομείο μού είπαν ότι δεν θα έκαναν την επέμβαση χωρίς αίμα επειδή υπήρχε κίνδυνος να πεθάνω από αιμορραγικό σοκ. Κάποια μέρα, ενώ οι γιατροί συζητούσαν την περίπτωσή μου, οι νοσοκόμες προσπάθησαν να με κάνουν να αλλάξω γνώμη, λέγοντάς μου ότι δεν είχα δικαίωμα να αφήσω τη ζωή μου να χαθεί. Ήταν προγραμματισμένες 12 εγχειρήσεις για εκείνη τη μέρα, οι 10 από τις οποίες ήταν εκτρώσεις, αλλά παρατήρησα ότι κανείς δεν είπε κάτι στις έγκυες γυναίκες για το ότι θα αφαιρούσαν τη ζωή του μωρού τους.

Τελικά, ο Χάρολντ έγραψε μια επιστολή με την οποία απάλλασσε το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη σε περίπτωση που θα πέθαινα, και έτσι οι γιατροί συμφώνησαν να κάνουν την απαιτούμενη εγχείρηση. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και με προετοίμασαν για τη νάρκωση. Την τελευταία στιγμή, όμως, ο αναισθησιολόγος αρνήθηκε να συνεχίσει και το νοσοκομείο αναγκάστηκε να μου δώσει εξιτήριο.

Κατόπιν συμβουλευτήκαμε έναν ανεξάρτητο γυναικολόγο. Συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα της κατάστασής μου, προσφέρθηκε να κάνει την εγχείρηση με μικρή αμοιβή—με την προϋπόθεση να μην πούμε σε κανέναν πόσο μας χρέωσε. Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία—και μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιηθεί καθόλου αίμα. Ο Χάρολντ και εγώ είδαμε ολοφάνερα τη στοργική καλοσύνη και το ενδιαφέρον του Ιεχωβά εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο.

Το 1992, ο Χάρολντ βρισκόταν στα τελευταία στάδια μιας θανατηφόρας ασθένειας. Μεταφερθήκαμε στο γραφείο τμήματος όπου λάβαμε και οι δύο στοργική φροντίδα. Ο αγαπημένος μου σύζυγος τελείωσε την επίγεια πορεία του το 1993 σε ηλικία 81 ετών.

Επιστροφή στην Αγγλία

Ήμουν χαρούμενη που ανήκα στην οικογένεια Μπέθελ του Χονγκ Κονγκ, αλλά το έβρισκα όλο και πιο δύσκολο να αντεπεξέρχομαι στη ζέστη και στην υγρασία. Τότε ήρθε ξαφνικά μια επιστολή από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν, με την οποία με ρωτούσαν αν θα επιθυμούσα, λόγω της υγείας μου, να μεταφερθώ σε κάποιο γραφείο τμήματος με περισσότερες εγκαταστάσεις. Έτσι λοιπόν, το 2000 επέστρεψα στην Αγγλία και έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ στο Λονδίνο. Πόσο στοργική αποδείχτηκε αυτή η προμήθεια! Οι αδελφοί με καλωσόρισαν θερμά, και απολαμβάνω πάρα πολύ τους διάφορους διορισμούς που έχω, στους οποίους περιλαμβάνεται η φροντίδα για τη βιβλιοθήκη της οικογένειας Μπέθελ και για τα 2.000 βιβλία της.

Επίσης είμαι συνταυτισμένη με την κινεζική εκκλησία του Λονδίνου, αν και εδώ έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό, περισσότεροι άνθρωποι έρχονται από το ηπειρωτικό τμήμα της Κίνας παρά από το Χονγκ Κονγκ. Μιλούν τη μανδαρινική και αυτό δημιουργεί μια νέα δυσκολία στο έργο κηρύγματος. Από όλη τη χώρα υπάρχουν εκθέσεις σχετικά με πολλές ενδιαφέρουσες Γραφικές μελέτες που διεξάγονται με μεταπτυχιακούς σπουδαστές από την Κίνα. Αυτοί είναι φιλόπονα άτομα και εκτιμούν τη Γραφική αλήθεια που μαθαίνουν. Είναι χαρά μας να τους βοηθάμε.

Στην ησυχία του νέου μου σπιτιού, συλλογίζομαι συχνά την ευτυχισμένη μου ζωή και εξακολουθώ να θαυμάζω τη στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά. Αυτή η ιδιότητα διαπνέει όλα όσα σχετίζονται με το σκοπό του, και το ενδιαφέρον του για τους υπηρέτες του ως άτομα είναι ολοφάνερο. Έχω κάθε λόγο να είμαι ευγνώμων για όλο το στοργικό ενδιαφέρον που μου έχει δείξει.—1 Πέτρου 5:6, 7.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Υπηρεσία στην Ινδία

[Εικόνες στη σελίδα 25]

Ο Χάρολντ Κινγκ το 1963 και ενώ υπηρετούσε στην Κίνα τη δεκαετία του 1950

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Η μέρα του γάμου μας στο Χονγκ Κονγκ στις 5 Οκτωβρίου 1965

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Χονγκ Κονγκ, το ζεύγος Λιανγκ στη μέση και το ζεύγος Γκάναγουεϊ στα δεξιά