Η ΝΑΤΑΛΙΑ και ο εννιάχρονος γιος της, ο Ασλάν, στριμώχτηκαν κοντά στη Ζαρίνα και στη δωδεκάχρονη κόρη της, την Ανζελίκα. Δίπλα τους κάθησαν πάνω από 1.000 ακόμα παιδιά και μεγάλοι, υπό το βλέμμα πάνοπλων εισβολέων.

Νωρίτερα εκείνη την Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2004, παιδιά και γονείς βρίσκονταν έξω από το σχολείο και ετοιμάζονταν να γιορτάσουν την έναρξη της σχολικής χρονιάς στο Μπεσλάν, μια μικρή πόλη στην Αλανία της Ρωσίας. Ξαφνικά, ένοπλοι άντρες και βομβιστές αυτοκτονίας όρμησαν ανάμεσά τους πυροβολώντας στον αέρα και φωνάζοντας. Οι 30 και πλέον εισβολείς οδήγησαν το τρομοκρατημένο πλήθος στο γυμναστήριο του σχολείου και παγίδεψαν την αίθουσα με εκρηκτικά.

Έτσι ξεκίνησε μια τεταμένη τριήμερη περίοδος αναμονής τόσο για τους εισβολείς όσο και για τις δυνάμεις ασφαλείας. «Ποτέ μου δεν είχα προσευχηθεί τόσο πολύ», θυμάται η Νατάλια, η οποία μελετούσε τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το καλοκαίρι δεν είχε ακόμα τελειώσει, και η ζέστη στο γυμναστήριο ήταν αποπνικτική. Από το πρωί της δεύτερης μέρας, οι εισβολείς δεν έδιναν στους ομήρους ούτε τροφή ούτε νερό, και την τρίτη μέρα—την Παρασκευή—κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πίνουν ούρα και να τρώνε τα λουλούδια που είχαν φέρει τα παιδιά για τους δασκάλους τους. «Κάποιο αγόρι που καθόταν κοντά μας έβαλε στο χέρι μου ένα φύλλο», λέει η Νατάλια. «Το χώρισα στα δύο και έδωσα μισό στην Ανζελίκα και μισό στον Ασλάν».

Αργότερα την τρίτη μέρα, ξέσπασε το αιματοκύλισμα. «Οι εκρήξεις με πέταξαν κάτω», αφηγείται η Νατάλια. «Πυκνός καπνός γέμισε τον αέρα και άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί». Η Νατάλια και ο Ασλάν προσπάθησαν να συρθούν προς τα έξω ενώ πάνω από τα κεφάλια τους διασταυρώνονταν τα πυρά στρατιωτών και τρομοκρατών. Σώθηκαν χάρη σε έναν  ντόπιο Οσέτιο ονόματι Άλαν, που τους άρπαξε και τους τράβηξε σε ασφαλές σημείο. Πολλοί άλλοι όμως δεν κατάφεραν να ξεφύγουν.

Εκατοντάδες παιδιά και ενήλικοι πέθαναν, ανάμεσά τους και η Ανζελίκα. Επί εβδομάδες, το Μπεσλάν αντηχούσε από λυγμούς και θρήνους. Το διαμέρισμα της Νατάλια βλέπει στο σχολείο, και ακόμα και όταν χτίστηκε ένα καινούριο σχολείο εκεί κοντά, ο Ασλάν δεν έβρισκε τη δύναμη να περάσει το κατώφλι του. Δεν έβγαινε έξω ούτε για να παίξει. «Εκλιπαρούσαμε τον Ιεχωβά να τον βοηθήσει να νικήσει τους φόβους του», λέει η Νατάλια. Με τον καιρό, ο Ασλάν βρήκε το κουράγιο να επιστρέψει στο σχολείο.

Όσο για τη Νατάλια, η δική της δοκιμασία ήταν η παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας. «Οποτεδήποτε βρισκόμουν με πολύ κόσμο σε περιορισμένο χώρο, ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή το κτίριο θα δεχόταν επίθεση», αφηγείται. «Προσευχόμουν να μη συμβεί τίποτα κακό. Έπειτα από λίγο καιρό, έπαψα να πηγαίνω στις συναθροίσεις. Επίσης, δεν μπορούσα να αντέξω στη σκέψη ότι τόσοι άνθρωποι χάθηκαν, ενώ εμείς σωθήκαμε».

«Είμαι ευγνώμων για τη βοήθεια που συνέχισαν να μου προσφέρουν άτομα της εκκλησίας μου, όπως για παράδειγμα η Τατιάνα, η οποία με επισκεπτόταν κάθε τρεις μέρες ανελλιπώς», λέει η Νατάλια. «Κάποια φορά, ήρθε μαζί της άλλη μια Μάρτυρας του Ιεχωβά—η καλοσυνάτη, διακριτική και γλυκομίλητη Ουλιάνα—η οποία ήξερε καλά την Αγία Γραφή. Με επαίνεσε για τις προσπάθειες που είχα κάνει, και όση ώρα της μιλούσα με άκουγε με μεγάλη προσοχή.

»Η Ουλιάνα μού διάβασε τα λόγια του Χριστιανού αποστόλου Παύλου, από το εδάφιο 2 Κορινθίους 1:9. Ύστερα από μια δοκιμασία στην Ασία, ο Παύλος είπε: “Νιώσαμε μέσα μας ότι είχαμε λάβει την ποινή του θανάτου”. Επίσης, μου διάβασε το εδάφιο Ησαΐας 40:31: “Εκείνοι που ελπίζουν στον Ιεχωβά θα ανακτήσουν τη δύναμή τους. Θα ανεβούν με φτερούγες σαν αετοί”. Εδάφια σαν και αυτά, σε συνδυασμό με την τακτική συναισθηματική στήριξη από την Ουλιάνα και άλλους, μου έδωσαν τη δύναμη να αρχίσω και πάλι να πηγαίνω στις συναθροίσεις, μαζί με τα παιδιά μου. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι σε μια αίθουσα».

Η μητέρα της Ανζελίκα, η Ζαρίνα, έγινε αργότερα Μάρτυρας του Ιεχωβά και ανυπομονεί να καλωσορίσει την κόρη της όταν αναστηθεί σε μια όμορφη, ειρηνική γη, στην οποία θα κυβερνάει η Βασιλεία του Θεού. (Ματθαίος 6:9, 10· Πράξεις 24:15) Η Νατάλια και τα παιδιά της βαφτίστηκαν το 2009. Ακόμα ζουν κοντά στα ερείπια του γυμναστηρίου, αλλά έχουν αφήσει τον τρόμο πίσω τους. «Μπορώ επιτέλους να μιλάω για εκείνη τη μέρα χωρίς πικρία ή φόβο», λέει η Νατάλια. «Ο Θεός επουλώνει τις πληγές μας».