ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1965 σε μια φτωχή οικογένεια στη Βόρεια Ιρλανδία. Μεγάλωσα στην κομητεία Ντέρι στη διάρκεια των «Ταραχών», της βίαιης σύγκρουσης Καθολικών-Προτεσταντών που κράτησε πάνω από 30 χρόνια. Η Καθολική μειονότητα θεωρούσε ότι υφίστατο διακρίσεις από το κατεστημένο της Προτεσταντικής πλειοψηφίας, κατηγορώντας τους για εκλογικές αυθαιρεσίες, τυραννική αστυνόμευση, μαύρες λίστες στην αγορά εργασίας και αδικίες στο σύστημα στέγασης.

Όπου και αν κοίταζα, έβλεπα αδικία και ανισότητα. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές με έδειραν, με έβγαλαν σηκωτό από το αυτοκίνητο και με σημάδεψαν με όπλο ή πόσες φορές με πέρασαν από ανάκριση και σωματική έρευνα αστυνομικοί και στρατιώτες. Ένιωθα κατατρεγμένος και σκεφτόμουν: “Ή θα ζήσω έτσι ή θα περάσω στην αντεπίθεση!”

Συμμετείχα στις πορείες για τη Ματωμένη Κυριακή του 1972 στη μνήμη των 14 ανθρώπων που έπεσαν νεκροί από τα πυρά Βρετανών στρατιωτών, καθώς και στις πορείες προς τιμήν των δημοκρατικών κρατουμένων που πέθαναν έπειτα από απεργία πείνας το 1981. Όπου μπορούσα, έστηνα απαγορευμένες σημαίες και έγραφα αντιβρετανικά συνθήματα στους τοίχους. Φαινόταν ότι οι λόγοι για διαμαρτυρία  δεν έλειπαν ποτέ—πάντα υπήρχε μια καινούρια κτηνωδία ή άλλος ένας φόνος Καθολικού. Πολλές φορές, πορείες που ξεκινούσαν ειρηνικά κλιμακώνονταν σε ανεξέλεγκτες ταραχές.

Στο πανεπιστήμιο, συμμετείχα σε φοιτητικά συλλαλητήρια για το περιβάλλον. Αργότερα μετακόμισα στο Λονδίνο, και εκεί πήγαινα σε πορείες σοσιαλιστών κατά της κυβερνητικής πολιτικής που φαινόταν να ευνοεί τις ανώτερες τάξεις εις βάρος των φτωχών. Συμμετείχα επίσης σε απεργίες συνδικαλιστών ενάντια στις περικοπές μισθών, καθώς και στην πορεία κατά του κεφαλικού φόρου το 1990, στη διάρκεια της οποίας προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές στην Πλατεία Τραφάλγκαρ.

Στο τέλος, όμως, προσγειώθηκα στη σκληρή πραγματικότητα. Αντί να εκπληρώνουν τους στόχους μας, οι διαμαρτυρίες συνήθως θέριευαν τις φλόγες του μίσους.

Περίπου τότε, κάποιος φίλος μου με έφερε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνοι μου δίδαξαν από τη Γραφή ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για τα βάσανά μας και ότι θα αναιρέσει όλο το κακό που έχουν κάνει οι άνθρωποι. (Ησαΐας 65:17· Αποκάλυψη 21:3, 4) Παρά τις ευγενείς τους προθέσεις, οι άνθρωποι δεν μπορούν να φέρουν δικαιοσύνη και ισότητα. Χρειαζόμαστε, όχι μόνο την καθοδηγία του Θεού, αλλά και την ισχύ του για να νικήσουμε τις αόρατες δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τα προβλήματα του κόσμου.—Ιερεμίας 10:23· Εφεσίους 6:12.

Τώρα νιώθω ότι η διαμαρτυρία μου ενάντια στην αδικία ήταν σαν να προσπαθούσα να ισιώσω τις ξαπλώστρες σε ένα πλοίο που βουλιάζει. Πόσο ηρέμησε η καρδιά μου όταν έμαθα ότι θα έρθει καιρός κατά τον οποίο δεν θα υπάρχει αδικία πουθενά στον πλανήτη μας, τότε που όλοι οι άνθρωποι θα είναι αληθινά ίσοι!