Κάτι Καλύτερο από τη Φήμη

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΑΡΛΣ ΣΙΝΟΥΤΚΟ

Το 1957 μου πρότειναν ένα συμβόλαιο 13 εβδομάδων για να τραγουδήσω στο Λας Βέγκας, στη Νεβάδα των ΗΠΑ, για χίλια δολάρια την εβδομάδα, με την προοπτική να παραταθεί το συμβόλαιο για άλλες 50 εβδομάδες αν οι παραστάσεις πήγαιναν καλά. Αυτό θα σήμαινε 50.000 δολάρια επιπλέον​—πολλά χρήματα για εκείνη την εποχή. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι οδήγησε σε αυτή την επικερδή πρόταση και τι ήταν εκείνο που έκανε τόσο δύσκολη την απόφασή μου για το αν θα τη δεχόμουν ή όχι.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου, που ήταν Ουκρανός, γεννήθηκε στην ανατολική Ευρώπη το 1910. Το 1913 η μητέρα του τον έφερε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε ήδη έρθει ο άντρας της. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε το 1935, και εγώ γεννήθηκα έναν χρόνο αργότερα στο Άμπριτζ της Πενσυλβανίας. Εκείνον περίπου τον καιρό δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του πατέρα μου έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όταν οι τρεις αδελφοί μου και εγώ ήμασταν μικροί και η οικογένειά μας ζούσε κοντά στο Νιου Κασλ της Πενσυλβανίας, η μητέρα μας μελετούσε κάποιο διάστημα την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Κανένας από τους γονείς μου δεν έγινε Μάρτυρας εκείνον τον καιρό, αλλά ο πατέρας μου πίστευε ότι τα αδέλφια του είχαν το δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι ήθελαν. Αν και ο μπαμπάς μάς ανέθρεψε έτσι ώστε να έχουμε πατριωτικά αισθήματα, υποστήριζε πάντα το δικαίωμα που είχαν οι άλλοι να ασκούν λατρεία όπως επιθυμούσαν.

Σταδιοδρομία στο Τραγούδι

Οι γονείς μου πίστευαν ότι είχα κλίση στο τραγούδι, και έτσι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να με προωθήσουν. Όταν ήμουν έξι ή εφτά χρονών, ο πατέρας μου με ανέβαζε στο μπαρ κάποιου νυχτερινού κέντρου για να τραγουδήσω και να παίξω την κιθάρα μου. Τραγουδούσα το τραγούδι «Μητέρα». Οι στίχοι περιείχαν λέξεις που άρχιζαν με τα γράμματα της λέξης «μητέρα». Καθεμιά από αυτές τις λέξεις τονιζόταν περιγράφοντας μια ιδιότητα της στοργικής μητέρας. Το τραγούδι έφτανε σε αποκορύφωμα με τα εξής λόγια: «Αν τις βάλεις όλες μαζί, σχηματίζουν τη λέξη Μ-Η-Τ-Ε-Ρ-Α, μια λέξη που για μένα σημαίνει όλο τον κόσμο». Οι άντρες στο μπαρ, οι οποίοι συνήθως είχαν πιει παραπάνω από το κανονικό, έβαζαν τα κλάματα και έριχναν χρήματα στο καπέλο του μπαμπά.

Το πρώτο μου ραδιοφωνικό πρόγραμμα το έκανα στο Νιου Κασλ στο σταθμό WKST το 1945, όπου τραγουδούσα μουσική κάντρι. Αργότερα, άρχισα να τραγουδάω δημοφιλή τραγούδια από το Χιτ Παρέιντ, μια εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή με τα δέκα καλύτερα τραγούδια της εβδομάδας. Η πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν το 1950, στο σόου του Πολ Χουάιτμαν. Η διασκευή που έκανε αυτός στη «Γαλάζια Ραψωδία» του Τζορτζ Γκέρσουιν παραμένει διάσημη μέχρι σήμερα. Λίγο αργότερα ο μπαμπάς πούλησε το σπίτι μας στην Πενσυλβανία και μετακομίσαμε στην περιοχή του Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια με την ελπίδα ότι εκεί θα επέκτεινα τη σταδιοδρομία μου.

Χάρη στην επιμονή του πατέρα μου, σύντομα είχα τη δική μου εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή στην Πασαντίνα καθώς και ένα εβδομαδιαίο ημίωρο τηλεοπτικό σόου στο Χόλιγουντ. Έκανα ηχογραφήσεις στην εταιρία Κάπιτολ Ρέκορντς, με την εκατονταμελή ορχήστρα του Τεντ Ντέιλ, και επίσης έγινα τραγουδιστής στο ραδιοφωνικό δίκτυο CBS. Το 1955 ανέβασα μια μουσική επιθεώρηση στη λίμνη Τάχο στη βόρεια Καλιφόρνια. Ενόσω  ήμουν εκεί, οι προτεραιότητές μου στη ζωή άλλαξαν πολύ.

Εμφανίζονται Νέες Προτεραιότητες

Περίπου εκείνον τον καιρό, ο θείος Τζον​—ο μεγαλύτερος αδελφός του μπαμπά που είχε επίσης μετακομίσει από την Πενσυλβανία στην Καλιφόρνια—​μου έδωσε το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». a b Το πήρα μαζί μου στη λίμνη Τάχο. Έπειτα από την τελευταία παράστασή μας, η οποία τελείωσε αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο για να χαλαρώσω προτού με πάρει ο ύπνος. Ενθουσιάστηκα όταν βρήκα Γραφικές απαντήσεις σε ερωτήσεις που με απασχολούσαν πολύ καιρό.

Σύντομα άρχισα να κάθομαι στο νυχτερινό κέντρο μετά τη δουλειά και να μιλάω στους συναδέλφους μου, συνήθως μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Συζητούσαμε θέματα όπως η μετά θάνατον ζωή, γιατί επιτρέπει ο Θεός την πονηρία και αν ο άνθρωπος θα καταστρέψει τελικά τον εαυτό του και τη γη. Λίγους μήνες αργότερα, στις 9 Ιουλίου 1955, σε μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά που διεξάχθηκε στο Ρίγκλι Φιλντ του Λος Άντζελες, βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό για να τον υπηρετώ.

Δεν πέρασαν έξι μήνες, και το πρωί των Χριστουγέννων του 1955 με προσκάλεσε ένας άλλος Μάρτυρας, ο Χένρι Ράσελ, να πάω μαζί του για να επισκεφτούμε τον Τζακ Μακ Κόι, ο οποίος εργαζόταν στον κόσμο του θεάματος. Ο ίδιος ο Χένρι ήταν ο διευθυντής ορχήστρας του σταθμού NBC. Όταν φτάσαμε, ο Τζακ φώναξε τα τρία παιδιά και τη σύζυγό του και κάθησαν όλοι μαζί να μας ακούσουν, αν και μόλις είχαν αρχίσει να ανοίγουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους. Σύντομα, αυτός και η οικογένειά του έγιναν Μάρτυρες.

Την ίδια περίπου εποχή μελετούσα με τη μητέρα μου, η οποία κατανόησε και αποδέχτηκε τη Γραφική αλήθεια. Τελικά έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά καθώς και σκαπάνισσα, δηλαδή ολοχρόνια διάκονος. Αργότερα, βαφτίστηκαν και τα τρία αδέλφια μου τα οποία συμμετείχαν για λίγο στη διακονία σκαπανέα. Το Σεπτέμβριο του 1956, σε ηλικία 20 ετών, έγινα σκαπανέας.

Αποφάσεις Σχετικά με την Εργασία

Την ίδια περίοδο περίπου, ένας προσωπικός φίλος του καλλιτεχνικού μου πράκτορα, ο Τζορτζ Μέρφι, θέλησε να με προωθήσει. Ο Τζορτζ είχε εμφανιστεί σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Το Δεκέμβριο του 1956, χάρη στις διασυνδέσεις του Μέρφι, εμφανίστηκα στο σόου του Τζάκι Γκλίσον στην Πόλη της Νέας Υόρκης στο κανάλι CBS. Αυτό έδωσε μεγάλη ώθηση στη σταδιοδρομία μου, εφόσον το συγκεκριμένο σόου είχε περίπου 20.000.000 τηλεθεατές. Ενώ βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν.

Έπειτα από την εμφάνισή μου στο σόου του Γκλίσον, υπέγραψα ένα εφταετές κινηματογραφικό συμβόλαιο με τα στούντιο MGM. Μου πρόσφεραν μόνιμο ρόλο σε μια τηλεοπτική σειρά γουέστερν. Ωστόσο, έπειτα από λίγο, η συνείδησή μου άρχισε να με ενοχλεί, εφόσον έπρεπε να υποδύομαι το ρόλο του χαρτοπαίκτη και του πιστολέρο​—ρόλοι που ωραιοποιούσαν την ανηθικότητα και άλλου είδους αντιχριστιανική συμπεριφορά. Γι’ αυτό, παραιτήθηκα. Οι συνάδελφοί μου στον κόσμο του θεάματος πίστευαν ότι είχα τρελαθεί.

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στην επικερδή πρόταση που μου έγινε να τραγουδήσω στο Λας Βέγκας, στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Οι παραστάσεις μου θα άρχιζαν την εβδομάδα της επίσκεψης του περιοδεύοντα επισκόπου. Αν δεν ξεκινούσα τότε, θα τις έχανα εντελώς. Τα αισθήματά μου ήταν πολύ συγκεχυμένα, εφόσον ο μπαμπάς μου ανέμενε από εμένα να βγάλω πολλά χρήματα! Πίστευα ότι άξιζε να του ανταποδώσω κάτι για όλα όσα είχε κάνει προκειμένου να προωθήσει τη σταδιοδρομία μου.

Πλησίασα, λοιπόν, τον προεδρεύοντα επίσκοπό μας, τον Καρλ Παρκ, ο οποίος ήταν και ο ίδιος μουσικός και είχε παίξει βιολί στο ραδιοφωνικό σταθμό WBBR της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1920. Του εξήγησα ότι, αν υπέγραφα αυτό το συμβόλαιο,  θα μπορούσα να κάνω σκαπανικό σε όλη μου τη ζωή χωρίς να ανησυχώ για οικονομικά ζητήματα. «Δεν μπορώ να σου πω εγώ τι να κάνεις», είπε, «αλλά μπορώ να σε βοηθήσω να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα». Με ρώτησε: «Θα έφευγες αν επισκεπτόταν ο απόστολος Παύλος την εκκλησία μας αυτή την εβδομάδα;» προσθέτοντας: «Τι πιστεύεις ότι θα ήθελε ο Ιησούς να κάνεις;»

Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, σκέφτηκα. Όταν είπα στον μπαμπά ότι αποφάσισα να μην αναλάβω τη δουλειά στο Λας Βέγκας, αυτός είπε ότι κατέστρεφα τη ζωή του. Εκείνη τη νύχτα με περίμενε με το 38άρι περίστροφό του. Σκόπευε να με σκοτώσει, αλλά τον πήρε ο ύπνος​—προφανώς από το πολύ ποτό. Κατόπιν προσπάθησε να αυτοκτονήσει στο γκαράζ εισπνέοντας καυσαέρια αυτοκινήτου. Κάλεσα τις πρώτες βοήθειες, και εκείνοι κατάφεραν να τον συνεφέρουν.

Πολλοί στην εκκλησία μας φοβούνταν τον πατέρα μου επειδή γνώριζαν τα ξεσπάσματα θυμού που είχε, αλλά ο επίσκοπος περιοχής μας, ο Ρόι Ντόουελ, δεν τον φοβόταν. Όταν ο Ρόι πήγε να τον δει, ο μπαμπάς έτυχε να του αναφέρει πως όταν γεννήθηκα υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μην επιζήσω. Ο μπαμπάς είχε υποσχεθεί στον Θεό πως, αν ζούσα, θα με αφιέρωνε στην υπηρεσία Του. Ο Ρόι τον ρώτησε αν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό του ότι ο Θεός ανέμενε από αυτόν να τηρήσει την υπόσχεσή του. Ο μπαμπάς εξεπλάγη. Κατόπιν, ο Ρόι ρώτησε: «Αν η ολοχρόνια υπηρεσία ήταν κατάλληλη για τον Γιο του Θεού, γιατί να μην είναι κατάλληλη και για το δικό σου γιο;» Έπειτα από αυτό, ο μπαμπάς φάνηκε ότι δέχτηκε την απόφασή μου.

Στο μεταξύ, τον Ιανουάριο του 1957, η Σίρλεϊ Λαρτζ ήρθε από τον Καναδά μαζί με μια άλλη σκαπάνισσα με την οποία συνεργαζόταν για να επισκεφτούν κάποιους φίλους. Η Σίρλεϊ και εγώ γνωριστήκαμε όταν βγήκα μαζί με αυτήν και τη συνεργάτιδά της στο έργο από σπίτι σε σπίτι. Λίγο αργότερα, η Σίρλεϊ με συνόδευσε στο αμφιθέατρο Χόλιγουντ Μπόουλ, όπου τραγούδησα μαζί με την Περλ Μπέιλι.

Ενεργώ Σύμφωνα με την Απόφασή Μου

Το Σεπτέμβριο του 1957 έλαβα το διορισμό να υπηρετήσω ως ειδικός σκαπανέας στην πολιτεία της Αϊόβα. Όταν είπα στον μπαμπά μου ότι είχα αποφασίσει να δεχτώ αυτόν το διορισμό, εκείνος απλώς ξέσπασε σε αναφιλητά. Δεν μπορούσε να καταλάβει τις νέες μου απόψεις για το τι ήταν αληθινά πολύτιμο. Πήγα στο Χόλιγουντ και διέκοψα όλα τα συμβόλαιά μου. Ο διάσημος διευθυντής ορχήστρας και χορωδίας Φρεντ Γουόρινγκ ήταν ένας από εκείνους με τους οποίους είχα υπογράψει συμβόλαιο. Μου είπε ότι αν δεν τηρούσα τη συμφωνία μου δεν θα έβρισκα ξανά δουλειά ως τραγουδιστής. Του εξήγησα, λοιπόν, ότι άφηνα τη σταδιοδρομία μου στο τραγούδι για να επεκτείνω τη διακονία μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού.

Ο κ. Γουόρινγκ άκουγε με σεβασμό καθώς του εξηγούσα αναλυτικά, και κατόπιν με εξέπληξε με την ευγενική του απάντηση: «Νεαρέ μου, λυπάμαι που αφήνεις μια τόσο θαυμάσια σταδιοδρομία, αλλά εγώ ασχολούμαι με τη μουσική όλη μου τη ζωή και έχω μάθει ότι υπάρχουν και σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή εκτός από τη μουσική. Εύχομαι να ευλογεί ο Θεός ό,τι κάνεις». Θυμάμαι ακόμη ότι, ενώ οδηγούσα επιστρέφοντας στο σπίτι, δάκρυα χαράς έτρεχαν από τα μάτια μου, καθώς συνειδητοποιούσα πως τώρα ήμουν ελεύθερος να διαθέσω τη ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

«Πού Είναι η Πίστη Σου;»

Άρχισα να υπηρετώ στο Στρόουμπερι Πόιντ της Αϊόβα, μια πόλη 1.200 περίπου κατοίκων, μαζί με το συνεργάτη μου, τον Τζο Τριφ. Η Σίρλεϊ ήρθε να μας επισκεφτεί, και συζητήσαμε το θέμα του γάμου. Εγώ δεν είχα καθόλου οικονομίες, όπως άλλωστε και εκείνη. Τα χρήματα που είχα κερδίσει ήταν όλα υπό τον έλεγχο του πατέρα μου. Έτσι λοιπόν, της εξήγησα: «Θέλω να σε παντρευτώ, αλλά πώς θα ζήσουμε; Το μόνο που έχω είναι το επίδομα των 40 δολαρίων που παίρνω κάθε μήνα ως ειδικός σκαπανέας». Με το συνηθισμένο ήρεμο, άμεσο και απλό ύφος της, εκείνη είπε: «Μα πού είναι η πίστη σου, Τσαρλς; Ο Ιησούς είπε ότι, αν επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη του, θα μας προσθέσει όλα όσα χρειαζόμαστε». (Ματθαίος 6:33) Έτσι λοιπόν, το αποφασίσαμε. Παντρευτήκαμε στις 16 Νοεμβρίου 1957.

Έκανα Γραφική μελέτη με κάποιον αγρότη που έμενε έξω από το Στρόουμπερι Πόιντ και ο οποίος είχε ένα ξύλινο σπιτάκι 3,5 επί 3,5 μέτρα μέσα στο δάσος, στο κτήμα του. Δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό ούτε μπάνιο. Αν, όμως, θέλαμε, μπορούσαμε να μείνουμε εκεί δωρεάν. Οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες, αλλά σκεφτήκαμε ότι όλη μέρα θα ήμασταν στη διακονία και το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ένα μέρος για να κοιμόμαστε.

Έπαιρνα νερό από μια κοντινή πηγή. Ζεσταίναμε το σπιτάκι με μια ξύλινη σόμπα και διαβάζαμε με λάμπα πετρελαίου. Η Σίρλεϊ μαγείρευε σε μια γκαζιέρα. Για να κάνουμε μπάνιο, χρησιμοποιούσαμε μια  παλιά σκάφη. Τη νύχτα ακούγαμε τους λύκους και νιώθαμε πολύ ευτυχείς που είχαμε ο ένας τον άλλον και που υπηρετούσαμε μαζί τον Ιεχωβά εκεί όπου η ανάγκη για Χριστιανούς διακόνους ήταν μεγαλύτερη. Ο Μπιλ Μαλένφοντ και η σύζυγός του Σάντρα, οι οποίοι τώρα υπηρετούν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, ήταν ειδικοί σκαπανείς σε μια περιοχή που απείχε περίπου 100 χιλιόμετρα, στην Ντικόρα της Αϊόβα. Πού και πού, έρχονταν για να περάσουμε μαζί την ημέρα μας στην υπηρεσία αγρού. Σιγά σιγά, δημιουργήθηκε μια μικρή εκκλησία περίπου 25 ατόμων στο Στρόουμπερι Πόιντ.

Στο Έργο Περιοδεύοντα Επισκόπου

Το Μάιο του 1960 προσκληθήκαμε στο έργο περιοχής, στη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου. Η πρώτη μας περιοχή ήταν στη Βόρεια Καρολίνα και περιλάμβανε τις πόλεις Ράλεϊ, Γκρίνσμπορο και Ντέραμ, καθώς και πολλές μικρές επαρχιακές πόλεις. Οι συνθήκες διαβίωσής μας βελτιώθηκαν, καθώς τώρα μέναμε με πολλές οικογένειες που είχαν ρεύμα και, σε κάποιες περιπτώσεις, τουαλέτες εντός του σπιτιού. Ωστόσο, οι προειδοποιήσεις από εκείνους που είχαν εξωτερικές τουαλέτες δεν ήταν καθόλου παρηγορητικές. Μας έλεγαν να προσέχουμε τους αγκιστρόδοντες και τους κροταλίες που παραφύλαγαν στο μονοπάτι!

Στις αρχές του 1963 μεταφερθήκαμε σε μια περιοχή στη Φλόριντα, όπου προσβλήθηκα από σοβαρή περικαρδίτιδα και παραλίγο να πεθάνω. Πιστεύω ότι αν δεν ήταν ο Μπομπ και η Τζίνι Μακ Κι, από την Τάμπα, θα είχα πεθάνει. c Με πήγαν στο γιατρό τους και μάλιστα μας πλήρωσαν όλα τα έξοδα.

Αξιοποιώ την Αρχική μου Εκπαίδευση

Το καλοκαίρι του 1963 προσκλήθηκα να προσφέρω υπηρεσία στη Νέα Υόρκη σε σχέση με μια μεγάλη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που θα διεξαγόταν εκεί. Συνόδευσα τον Μίλτον Χένσελ, έναν εκπρόσωπο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που παρουσίαζε ο Λάρι Κινγκ. Ο κ. Κινγκ εξακολουθεί να είναι δημοφιλής παρουσιαστής τηλεοπτικής εκπομπής. Μας συμπεριφέρθηκε με πολύ σεβασμό και για μία ώρα περίπου μετά την εκπομπή έκανε πολλά ερωτήματα σχετικά με το έργο μας.

Το ίδιο καλοκαίρι ο Χάρολντ Κινγκ, ένας ιεραπόστολος που μόλις είχε αποφυλακιστεί από μια φυλακή στην κομμουνιστική Κίνα, φιλοξενήθηκε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων. Κάποιο βράδυ μίλησε σε ένα ακροατήριο περίπου 700 ατόμων, όπου αφηγήθηκε μερικές από τις εμπειρίες του και εξήγησε πώς τα τέσσερα και πλέον χρόνια που έζησε στην απομόνωση ενίσχυσαν την πίστη του. Ενόσω ήταν στη φυλακή είχε γράψει ύμνους με θέματα από τη Γραφή και τη Χριστιανική διακονία.

Εκείνο το αξέχαστο βράδυ, η Όντρεϊ Νορ, ο Καρλ Κλάιν, ο Φρεντ Φρανς​—ένας παλαίμαχος Μάρτυρας με εκπαιδευμένη φωνή τενόρου—​και εγώ ψάλλαμε τον ύμνο «Από Σπίτι σε Σπίτι», ο οποίος αργότερα συμπεριλήφθηκε στο υμνολόγιο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Νάθαν Νορ, ο οποίος ηγούνταν τότε στο έργο των Μαρτύρων, μου ζήτησε να τον ψάλω στη Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» που θα διεξαγόταν την επόμενη εβδομάδα στο Στάδιο Γιάνκι, όπως και έκανα.

Εμπειρίες στο Έργο Περιοδεύοντα Επισκόπου

Ενώ υπηρετούσαμε στο Σικάγο του Ιλινόις, συνέβησαν δύο αξιομνημόνευτα περιστατικά. Πρώτον, σε μια συνέλευση περιοχής, η Σίρλεϊ είδε τη Βέρα Στιούαρτ, η οποία είχε δώσει μαρτυρία σε αυτήν και στη μητέρα της στον Καναδά στα μέσα της δεκαετίας του 1940. Η Σίρλεϊ, που εκείνη την εποχή ήταν 11 χρονών, ενθουσιάστηκε όταν άκουσε για τις υποσχέσεις του Θεού που υπάρχουν στη Γραφή. Ρώτησε τη Βέρα: «Πιστεύεις ότι θα μπορούσα εγώ να ζήσω σε εκείνον το νέο κόσμο;» Η Βέρα απάντησε: «Δεν βλέπω γιατί να μην μπορείς, Σίρλεϊ». Καμία από τις δύο δεν είχε ξεχάσει εκείνα ακριβώς τα λόγια. Από εκείνη την πρώτη συνάντηση  με τη Βέρα, η Σίρλεϊ κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να υπηρετεί τον Ιεχωβά.

Δεύτερον, ένας Μάρτυρας ρώτησε αν θυμόμουν να είχα βρει ένα 25κιλο τσουβάλι με πατάτες στην πόρτα μας το χειμώνα του 1958. Πράγματι, το θυμόμουν. Το είχαμε βρει όταν, μέσα από πολλές δυσκολίες, επιστρέψαμε στο σπίτι μας ένα βράδυ με χιονοθύελλα! Αν και δεν γνωρίζαμε ποιος το είχε αφήσει, ασφαλώς θεωρήσαμε ότι ο Ιεχωβά ήταν αυτός που είχε κάνει εκείνη την προμήθεια. Ήμασταν αποκλεισμένοι από το χιόνι πέντε ημέρες, αλλά είχαμε τη χαρά να τρώμε πανκέικ πατάτας, ψητές πατάτες, τηγανητές πατάτες, πουρέ και πατατόσουπα! Δεν είχαμε άλλες τροφές. Ο Μάρτυρας δεν γνώριζε ούτε εμάς ούτε πού μέναμε, αλλά είχε ακούσει για κάποιους σκαπανείς εκεί κοντά που τα έβγαζαν πέρα δύσκολα. Κάτι, είπε, τον ώθησε να αρχίσει να ρωτάει πού ζούσε αυτό το νεαρό αντρόγυνο. Οι αγρότες γνωρίζουν τα πάντα για τους γείτονές τους, και έτσι δεν άργησε να βρει το σπιτάκι μας, κουβαλώντας μέσα στο χιόνι και τις πατάτες.

Ευγνώμων για τις Επιλογές που Έκανα

Το 1993, έπειτα από 33 χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, η υγεία μου είχε χειροτερέψει σε τέτοιον βαθμό ώστε χρειάστηκε να αφήσω αυτό το προνόμιο υπηρεσίας. Η Σίρλεϊ και εγώ γίναμε ειδικοί σκαπανείς με περιορισμούς υγείας, και παραμένουμε σε αυτή την υπηρεσία μέχρι σήμερα. Αν και λυπάμαι για το γεγονός ότι δεν έχω πια τις δυνάμεις για να είμαι στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, χαίρομαι που δαπάνησα τις δυνάμεις μου με αυτόν τον τρόπο.

Οι τρεις αδελφοί μου έκαναν διαφορετικές επιλογές. Όλοι τους προτίμησαν τελικά να επιδιώξουν υλικά πλούτη, και ούτε ένας δεν υπηρετεί τώρα τον Ιεχωβά. Το 1958 βαφτίστηκε ο πατέρας μου. Μαζί με τη μητέρα μου βοήθησαν πολλά άτομα να γνωρίσουν τον Ιεχωβά, να αφιερώσουν τη ζωή τους σε Αυτόν και να βαφτιστούν. Και οι δυο τους πέθαναν το 1999. Έτσι λοιπόν, η απόφασή μου να απορρίψω την κοσμική φήμη και τα πλούτη πιθανότατα σήμανε ζωή για τον πατέρα μου και για πολλά άτομα στα οποία μετέδωσε αυτός και η μητέρα μου τη Γραφική αλήθεια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: “Θα είχα συνεχίσει να υπηρετώ τον Ιεχωβά αν δεν είχα κάνει τις επιλογές που έκανα;”

Περίπου πέντε χρόνια αφότου άφησα το έργο περιοχής, η υγεία μου βελτιώθηκε, πράγμα που μου επέτρεψε να διευρύνω τη διακονία μου. Τώρα υπηρετώ ως προεδρεύων επίσκοπος σε μια εκκλησία στο Ντέζερτ Χοτ Σπρινγκς της Καλιφόρνιας. Έχω επίσης το προνόμιο να είμαι αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής, να υπηρετώ σε ειδικές επιτροπές και, κατά καιρούς, να διδάσκω στη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα.

Μέχρι σήμερα, η Σίρλεϊ παραμένει ο καλύτερος μου φίλος. Είναι για εμένα η καλύτερη συντροφιά. Κάνουμε τακτικά εποικοδομητικές πνευματικές συζητήσεις και μας αρέσει πολύ να συζητάμε μαζί Γραφικές αλήθειες. Ακόμη θυμάμαι με εκτίμηση την ήρεμη απάντησή της πριν από 47 χρόνια: «Μα πού είναι η πίστη σου, Τσαρλς;» Αν τα νεαρά αντρόγυνα μεταξύ των Χριστιανών έκαναν αυτό το ερώτημα ο ένας στον άλλον, σκέφτομαι ότι πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να έχουν τη χαρά και τις ευλογίες που έχουμε απολαύσει εμείς στην ολοχρόνια διακονία.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Ο θείος Τζον το 1935, το έτος που βαφτίστηκε

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Το ξύλινο σπιτάκι μας

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Φωτογραφία των γονέων μου, το 1975, οι οποίοι παρέμειναν πιστοί μέχρι το θάνατό τους

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τη Σίρλεϊ σήμερα