Η Πίστη μιας Οικογένειας υπό Δοκιμασία

Η ΙΝΤΙΑ, ένα χαριτωμένο εννιάχρονο κοριτσάκι από το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, είναι καλά εξοικειωμένη με την ιδέα της ασθένειας. Πράγματι, έχει υποβληθεί ήδη σε τρεις σοβαρές εγχειρήσεις και σε αναρίθμητες μικρότερες επεμβάσεις. «Επί έξι χρόνια», λέει η μητέρα της, η Λόρι, «η ζωή της Ίντια εξελισσόταν μέσα σε θαλάμους επειγόντων περιστατικών, δωμάτια νοσοκομείων και ιατρεία».

Όλα ξεκίνησαν όταν η Ίντια ήταν 18 μηνών. Άρχισε να έχει ασυνήθιστα συμπτώματα, όπως χρόνια διάρροια, υψηλό πυρετό, πρησμένο στομάχι και αφύσικη απώλεια βάρους. Είχε επίσης κοιλόπονους. Κάθε νύχτα επί δύο χρόνια, η μικρή Ίντια ξυπνούσε επανειλημμένα κλαίγοντας, βογκώντας και μερικές φορές ουρλιάζοντας από τον πόνο.

Ενώ οι γιατροί προσπαθούσαν να βρουν τι δεν πήγαινε καλά, η Ίντια συνέχιζε να υποφέρει τρομερά. «Το μωρό μας ουσιαστικά λιμοκτονούσε», λέει η Λόρι. «Επί έναν και πλέον χρόνο», προσθέτει ο Μαρκ, ο πατέρας της Ίντια, «παρακολουθούσαμε την κορούλα μας να λιώνει και δεν ξέραμε πώς να τη βοηθήσουμε. Θυμάμαι ότι κάποια νύχτα ένιωθα να καταρρέουν τα πάντα καθώς η Λόρι και εγώ συζητούσαμε για την κηδεία της Ίντια, κάτι που εκείνον τον καιρό νομίζαμε πως ήταν αναπόφευκτο».

Τελικά, διαπιστώθηκε ότι η Ίντια είχε ελκώδη κολίτιδα​—μια ασθένεια η οποία προσβάλλει το εσωτερικό τοίχωμα του παχέος εντέρου. Είχε επίσης πρωτοπαθή σκληρυντική χολαγγειίτιδα, η οποία επηρεάζει τους χοληφόρους πόρους μέσα στο συκώτι. Αυτές οι ασθένειες ήταν θεραπεύσιμες. Ωστόσο, θα έπρεπε να γίνει εγχείρηση, ενώ για την ελκώδη κολίτιδα θα χρειαζόταν φαρμακευτική αγωγή. Και οι δύο παθήσεις απαιτούν συνεχή παρακολούθηση και περίθαλψη στη διάρκεια της ανάρρωσης.

Έχουν περάσει εφτά και πλέον χρόνια από τότε που η Ίντια αρρώστησε για πρώτη φορά. Χάρη στη φροντίδα ευσυνείδητων γιατρών, οδεύει πολύ καλά προς την ανάρρωση. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Μαρκ και η Λόρι θεωρούν ότι η πίστη τους στο Λόγο του Θεού​—ειδικότερα σε αυτά που λέει σχετικά με τις ασθένειες,  το θάνατο και την ελπίδα της μελλοντικής ανάστασης—​τους έχει βοηθήσει να υπομείνουν. Το ίδιο έχει συμβεί και με την Ίντια. «Η Ίντια ανέκαθεν μιλούσε ανοιχτά για την ελπίδα της ανάστασης όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή», λέει η Λόρι. «Αυτή η ελπίδα είναι πολύ πραγματική για εκείνη».

Σε μια περίπτωση, ενώ η Ίντια βρισκόταν στον παιχνιδότοπο κάποιου νοσοκομείου, συνάντησε ένα κοριτσάκι του οποίου η αδελφή είχε λευχαιμία. Η Λόρι λέει τι επακολούθησε: «Το κοριτσάκι είπε στην Ίντια ότι φοβόταν μήπως πεθάνει η αδελφή της. Η Ίντια της εξήγησε τότε τι είναι ο θάνατος σύμφωνα με την Αγία Γραφή και της είπε ότι η ίδια δεν τον φοβόταν. Την επομένη, η μητέρα του κοριτσιού με πλησίασε για να μου κάνει ερωτήσεις. Εξεπλάγη που η Ίντια μπορούσε να μιλάει τόσο ανοιχτά και θαρραλέα σχετικά με τέτοια πράγματα».

Ο Μαρκ και η Λόρι έχουν διαπιστώσει ότι οι προσευχές των ομοπίστων τους αποτέλεσαν τεράστιο στήριγμα. «Στο παρελθόν», λέει ο Μαρκ, «όταν έλεγα στους άλλους ότι θα τους ανέφερα στις προσευχές μου ή όταν προσευχόμουν μαζί τους, ευχόμουν πάντοτε να μπορούσα να κάνω περισσότερα για αυτούς. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο ουσιώδεις είναι οι προσευχές μαζί με άλλους ή για λογαριασμό τους. Η προσευχή ήταν το σημαντικότερο πράγμα που θα μπορούσαν να έχουν κάνει για εμάς στις δύσκολες στιγμές μας. Τι στοργική αδελφότητα έχουμε!»

Ο Μαρκ πιστεύει επίσης ότι η ασθένεια της Ίντια τους έχει βοηθήσει να εξετάσουν τις προτεραιότητές τους. «Η άποψή μας για τα υλικά πράγματα έχει αλλάξει καθοριστικά», λέει ο ίδιος. «Πόσο άχρηστα φαίνονται αυτά όταν το παιδί σου είναι άρρωστο! Τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή ήταν​—και εξακολουθούν να είναι—​η σχέση μας με τον Ιεχωβά Θεό και η στοργική μας αδελφότητα».

Ο Μαρκ και η Λόρι, καθώς επίσης η Ίντια και τα αδέλφια της, αποβλέπουν στον καιρό που προειπώθηκε από τον προφήτη Ησαΐα όταν «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”».​—Ησαΐας 33:24· Αποκάλυψη 21:4.

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Η Ίντια Έρικσον

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Νοσοκομείο Παίδων του Σαν Ντιέγκο

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Ίντια με την οικογένειά της