ΕΠΙ πολλά χρόνια, οι κριτικοί της Αγίας Γραφής ισχυρίζονταν ότι ο βασιλιάς Βαλτάσαρ, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο του Δανιήλ, δεν υπήρξε ποτέ. (Δαν. 5:1) Υποστήριζαν αυτή την άποψη επειδή οι αρχαιολόγοι δεν μπορούσαν να βρουν αποδείξεις ότι ήταν όντως πραγματικό πρόσωπο. Αυτό όμως άλλαξε το 1854. Γιατί;

Εκείνο το έτος, ένας Βρετανός πρόξενος ονόματι Τζον Τέιλορ εξερεύνησε κάποια ερείπια στην αρχαία πόλη Ουρ, στο σημερινό νότιο Ιράκ. Εκεί, σε έναν μεγάλο πύργο, βρήκε αρκετούς πήλινους κυλίνδρους. Οι κύλινδροι, μήκους περίπου δέκα εκατοστών ο καθένας, έχουν χαραγμένο κείμενο σε σφηνοειδή γραφή. Ένας από αυτούς περιέχει μια προσευχή για τη μακροζωία του Βαβυλώνιου βασιλιά Ναβονίδη και του μεγαλύτερου γιου του, του Βαλτάσαρ. Ακόμα και οι κριτικοί αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν: Αυτό το εύρημα αποδεικνύει ότι ο Βαλτάσαρ όντως υπήρξε.

Εντούτοις, η Γραφή δηλώνει, όχι μόνο ότι ο Βαλτάσαρ ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά και ότι ήταν βασιλιάς. Και πάλι οι κριτικοί αμφέβαλλαν. Λόγου χάρη, ο Γουίλιαμ Τάλμποτ, Άγγλος επιστήμονας του 19ου αιώνα, έγραψε ότι κατά την άποψη ορισμένων «ο Βελ-σαρ-ουσούρ [Βαλτάσαρ] ήταν συμβασιλέας του πατέρα του, του Ναβονίδη. Αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη για αυτό».

Τελικά, η αντιλογία τακτοποιήθηκε όταν το κείμενο άλλων πήλινων κυλίνδρων αποκάλυψε ότι ο πατέρας του Βαλτάσαρ, ο βασιλιάς Ναβονίδης, απουσίαζε από την πρωτεύουσα χρόνια ολόκληρα. Τι συνέβαινε στη διάρκεια της απουσίας του; «Όταν ο Ναβονίδης έφυγε στην εξορία», δηλώνει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopaedia Britannica), «εμπιστεύτηκε στον Βαλτάσαρ τον θρόνο και το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματός του». Στην ουσία λοιπόν, ο Βαλτάσαρ υπηρετούσε ως συμβασιλέας στη Βαβυλώνα εκείνη την περίοδο. Γι’ αυτό, ο αρχαιολόγος και γλωσσολόγος Άλαν Μίλαρντ δήλωσε ότι ορθά «το Βιβλίο του Δανιήλ αποκαλεί τον Βαλτάσαρ “βασιλιά”».

Βέβαια, για τους υπηρέτες του Θεού, η κύρια απόδειξη ότι το βιβλίο του Δανιήλ είναι αξιόπιστο και θεόπνευστο βρίσκεται στην ίδια την Αγία Γραφή.​—2 Τιμ. 3:16.