ΗΧΗΣΕ σαν βροντερό κάλεσμα: «Ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στη Βρετανία​—Ξυπνήστε!!» (Πληροφορητής, * Δεκέμβριος 1937, έκδοση Λονδίνου) Και ο ζοφερός υπότιτλος πρόσθετε: «Καμιά Αξιοσημείωτη Αύξηση Εδώ και Δέκα Χρόνια». Μια έκθεση υπηρεσίας στην πρώτη σελίδα για τη δεκαετία 1928 ως 1937 δεν άφηνε περιθώριο για αμφιβολίες.

Γιατί είχε χάσει την ώθησή της η διακονία αγρού στη Βρετανία; Οι εκκλησίες βρίσκονταν προφανώς σε τέλμα, βαδίζοντας στους ρυθμούς μιας εποχής που είχε περάσει προ πολλού. Επιπλέον, το γραφείο τμήματος είχε αποφανθεί ότι ο τομέας επαρκούσε μόνο για 200 σκαπανείς, οι οποίοι εργάζονταν σε απομονωμένους τομείς και όχι με τις εκκλησίες. Γι’ αυτόν τον λόγο, το γραφείο είχε ενημερώσει όσους ήθελαν να υπηρετήσουν ως σκαπανείς ότι δεν περίσσευε πλέον αγρός στη Βρετανία και τους είχε προτρέψει να υπηρετήσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Προς έπαινό τους, ένα κύμα σκαπανέων έφυγαν από τη Βρετανία για χώρες όπως η Γαλλία, παρότι η γνώση τους για τη γλώσσα ήταν από πενιχρή ως ανύπαρκτη.

Το εν λόγω άρθρο του Πληροφορητή έθετε έναν απαιτητικό στόχο για το 1938: Ένα εκατομμύριο ώρες! Ο στόχος θα μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί αν οι ευαγγελιζόμενοι αφιέρωναν κάθε μήνα 15 ώρες στη διακονία και οι σκαπανείς 110. Υπήρχε η εισήγηση να οργανωθούν όμιλοι υπηρεσίας αγρού οι οποίοι θα αφιέρωναν πέντε ώρες στο έργο κάποιες καθορισμένες μέρες. Μια άλλη εισήγηση ήταν να δοθεί το βάρος στις επανεπισκέψεις, ιδίως νωρίς το βράδυ τις καθημερινές.

Αυτή η ανανεωμένη έμφαση στο έργο ενθουσίασε πολλούς. «Ήταν ένα κάλεσμα για δράση από τα κεντρικά γραφεία, κάτι που οι περισσότεροι λαχταρούσαμε και το οποίο σύντομα έφερε θαυμάσια αποτελέσματα», αφηγήθηκε η Χίλντα Πάτζετ. * Η αδελφή Ε. Φ. Γουάλις ανέφερε: «Η εισήγηση για τα πεντάωρα ήταν σπουδαία! Τι θα μπορούσε να μας φέρει μεγαλύτερη χαρά από το να αφιερώνουμε ολόκληρες μέρες στην υπηρεσία του Κυρίου; . . . Όντως, μπορεί να επιστρέφαμε κουρασμένοι, ήμασταν όμως χαρούμενοι; Απολύτως!» Ο νεαρός Στίβεν Μίλερ ένιωσε το αίσθημα του επείγοντος και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Ήθελε να το κάνει αυτό όσο είχε την ευκαιρία! Όπως αφηγήθηκε αργότερα, ομάδες αδελφών με τα ποδήλατά τους περνούσαν ολόκληρες μέρες στη διακονία ενώ τις καλοκαιρινές βραδιές παρουσίαζαν ηχογραφημένες ομιλίες. Συμμετείχαν με ζήλο στις πορείες πληροφόρησης με πλακάτ και έκαναν έργο δρόμου με τα περιοδικά.

Ο Πληροφορητής απηύθυνε επίσης την εξής καινούρια έκκληση: «Χρειαζόμαστε έναν στρατό 1.000 σκαπανέων». Μια νέα τακτική στον τομέα ήταν το ότι οι σκαπανείς δεν θα εργάζονταν πλέον χωριστά από τις εκκλησίες αλλά στο πλευρό τους, παρέχοντάς τους υποστήριξη και εποικοδόμηση. «Πολλοί αδελφοί άρχισαν πια να ξυπνούν και να συνειδητοποιούν την ανάγκη να  κάνουν σκαπανικό», θυμάται η Τζόις Έλις (το γένος Μπάρμπερ). «Μολονότι ήμουν μόλις 13 χρονών τότε», λέει, «αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. Ήθελα να κάνω σκαπανικό». Πέτυχε τον στόχο της τον Ιούλιο του 1940, στα 15 της. Ο Πίτερ, ο οποίος αργότερα έγινε ο σύζυγός της, άκουσε το κάλεσμα να ξυπνήσουν και υποκινήθηκε να «σκεφτεί το σκαπανικό». Τον Ιούνιο του 1940, σε ηλικία 17 χρονών, ταξίδεψε με το ποδήλατο μέχρι το Σκάρμπορο, μια απόσταση 105 χιλιομέτρων, για να αναλάβει τον καινούριο του διορισμό ως σκαπανέας.

Ο Σίριλ και η Κίτι Τζόνσον ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοθυσιαστικών καινούριων σκαπανέων. Αποφάσισαν να πουλήσουν σπίτι και αποκτήματα ώστε να μπορούν να συντηρούνται στην ολοχρόνια διακονία. Ο Σίριλ παραιτήθηκε από τη δουλειά του, και μέσα σε έναν μήνα ήταν πανέτοιμοι να αρχίσουν το σκαπανικό. Ο ίδιος ανέφερε: «Ήμασταν απολύτως σίγουροι για αυτό το βήμα. Το κάναμε πρόθυμα και με χαρά».

Καθώς ο αριθμός των σκαπανέων εκτοξευόταν, οι υπεύθυνοι αδελφοί εξέταζαν πρακτικούς τρόπους για να υποστηρίξουν αυτόν τον αυξανόμενο στρατό. Ο Τζιμ Καρ, ο οποίος το 1938 ήταν υπηρέτης ζώνης (τώρα αποκαλείται επίσκοπος περιοχής), ακολούθησε την εισήγηση να ιδρύσουν οίκους σκαπανέων στις πόλεις. Ομάδες σκαπανέων παροτρύνονταν να μένουν και να κηρύττουν μαζί, μειώνοντας έτσι τα έξοδά τους. Στο Σέφιλντ, νοίκιασαν ένα μεγάλο σπίτι και η επίβλεψη ανατέθηκε σε έναν υπεύθυνο αδελφό. Η τοπική εκκλησία συνεισέφερε χρήματα και έπιπλα. Ο Τζιμ ανέφερε αργότερα: «Όλοι εργάζονταν για να πετύχει το εγχείρημα». Εκεί έμεναν δέκα φιλόπονοι σκαπανείς, οι οποίοι διατηρούσαν καλό πνευματικό πρόγραμμα. «Κάθε πρωί στο πρόγευμα, εξέταζαν το εδάφιο [της ημέρας]», και «πήγαιναν καθημερινά στον τομέα τους στα διάφορα μέρη της πόλης».

Ευαγγελιζόμενοι και σκαπανείς ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, πετυχαίνοντας τον στόχο του ενός εκατομμυρίου ωρών το 1938. Μάλιστα, οι εκθέσεις δείχνουν αυξήσεις σε όλες τις πτυχές της υπηρεσίας αγρού. Μέσα σε πέντε χρόνια, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Βρετανία σχεδόν τριπλασιάστηκε. Αυτή η ανανεωμένη έμφαση στην υπηρεσία της Βασιλείας ενίσχυσε τον λαό του Ιεχωβά για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα χρόνια του πολέμου που βρίσκονταν μπροστά τους.

Σήμερα, παρατηρούνται και πάλι αυξήσεις στις τάξεις των σκαπανέων στη Βρετανία, καθώς πλησιάζει ο πόλεμος του Θεού, ο Αρμαγεδδών. Την τελευταία δεκαετία, σημειώνονται νέοι ανώτατοι αριθμοί, με τους σκαπανείς να φτάνουν τους 13.224 τον Οκτώβριο του 2015. Εκείνοι είναι πλήρως άγρυπνοι ως προς το γεγονός ότι η ολοχρόνια διακονία είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να δαπανήσουν τη ζωή τους.