ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ λόγια ειπώθηκαν από τον Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ προς έπαινο μιας γυναίκας που βρέθηκε στον δρόμο του. Το όνομά της ήταν Αβιγαία. Τι τον υποκίνησε να την επαινέσει, και πώς μπορούμε εμείς να ωφεληθούμε από το παράδειγμά της;

Ο Δαβίδ συνάντησε αυτή την παντρεμένη γυναίκα τον καιρό που εκείνος κρυβόταν από τον βασιλιά Σαούλ. Η Αβιγαία είχε παντρευτεί τον Νάβαλ, έναν εύπορο άνθρωπο με μεγάλα κοπάδια τα οποία έβοσκαν στην ορεινή περιοχή του νότιου Ιούδα. Ο Δαβίδ και οι άντρες του ήταν «σαν τείχος» για τους βοσκούς και τα κοπάδια του Νάβαλ. Αργότερα, ο Δαβίδ έστειλε αγγελιοφόρους στον Νάβαλ, ζητώντας του “οτιδήποτε έβρισκε το χέρι του” σε τρόφιμα. (1 Σαμ. 25:8, 15, 16) Δεν επρόκειτο ούτε κατά διάνοια για παράλογη απαίτηση, αν λάβουμε υπόψη πώς είχαν προστατέψει τα συμφέροντα του Νάβαλ εκείνος και οι άντρες του.

Ο Νάβαλ όμως, του οποίου το όνομα σημαίνει «ασύνετος», δικαιολόγησε το όνομά του. Απάντησε με σκληρό και προσβλητικό τρόπο, απορρίπτοντας το αίτημα του Δαβίδ. Γι’ αυτό, εκείνος ετοιμάστηκε να τον τιμωρήσει για την εριστική και παράλογη απάντησή του. Ο Νάβαλ και το σπιτικό του θα πλήρωναν για την ανοησία του.​—1 Σαμ. 25:2-13, 21, 22.

Διαβλέποντας τις σοβαρές συνέπειες της βεβιασμένης ενέργειας που είχε κατά νου ο Δαβίδ, η Αβιγαία επενέβη θαρραλέα. Έκανε με σεβασμό έκκληση στον Δαβίδ με βάση τη σχέση του με τον Ιεχωβά. Προμήθευσε δε άφθονα τρόφιμα τόσο για τον ίδιο, ο οποίος θα γινόταν ο επόμενος βασιλιάς, όσο και για τους άντρες του. Ο Δαβίδ, με τη σειρά του, αναγνώρισε ότι ο Ιεχωβά την είχε χρησιμοποιήσει για να τον εμποδίσει να κάνει κάτι που θα τον καθιστούσε ένοχο ενώπιον του Θεού. Είπε στην Αβιγαία: «Ευλογημένη να είναι η σύνεσή σου, και ευλογημένη να είσαι εσύ, η οποία με εμπόδισες την ημέρα αυτή να αναμειχθώ σε ενοχή αίματος».​—1 Σαμ. 25:18, 19, 23-35.

Είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι ποτέ δεν θα θέλαμε να μοιάσουμε στον Νάβαλ, δείχνοντας αγνωμοσύνη για τα καλά πράγματα που γίνονται για εμάς. Επιπρόσθετα, όταν βλέπουμε να διαμορφώνεται μια άσχημη κατάσταση, είναι καλό να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την αποφορτίσουμε. Ναι, μπορούμε να απηχούμε τα αισθήματα του ψαλμωδού που είπε στον Θεό: «Σύνεση και γνώση δίδαξέ με».​—Ψαλμ. 119:66.

Οι άλλοι ίσως παρατηρήσουν τη σοφία, ή τη σύνεση, στις πράξεις μας. Είτε το εκφράσουν με λόγια είτε όχι, μπορεί να νιώθουν σαν τον Δαβίδ, ο οποίος είπε: «Ευλογημένη να είναι η σύνεσή σου»!