Η ΣΑΡΡΑ σταμάτησε τη δουλειά της, ίσιωσε την πλάτη της και κοίταξε στον ορίζοντα. Υπό τη σοφή της κατεύθυνση, οι υπηρέτες εργάζονταν φιλόπονα και με χαρά. Η εργατική Σάρρα έκανε και αυτή το μέρος της. Φανταστείτε την, βυθισμένη στις σκέψεις της, να τρίβει τα κουρασμένα της χέρια για να περάσουν οι πόνοι. Ίσως έραβε επί ώρα κάποιο σκίσιμο στη σκηνή όπου έμεναν. Το σκληρό ύφασμα από τρίχες κατσικιού είχε πια φθαρεί έπειτα από τόσα χρόνια κάτω από τον ήλιο και τη βροχή, θυμίζοντας στη Σάρρα πόσον καιρό ζούσαν ως νομάδες. Το απόγευμα είχε κυλήσει γρήγορα, και το φως του ήλιου έπαιρνε πλέον μια χρυσή απόχρωση. Είχε δει τον Αβραάμ * να φεύγει το πρωί, και τώρα ατένιζε με προσμονή προς την ίδια κατεύθυνση. Καθώς η γνώριμη φιγούρα του συζύγου της ξεπρόβαλε στην κορυφή ενός κοντινού λόφου, ένα χαμόγελο φώτισε το γλυκό της πρόσωπο.

Είχε περάσει μια δεκαετία από τότε που ο Αβραάμ διέσχισε με το μεγάλο του σπιτικό τον ποταμό Ευφράτη και κατέβηκαν στη Χαναάν. Η Σάρρα είχε υποστηρίξει πρόθυμα τον σύζυγό της σε αυτό το μακρύ ταξίδι προς το άγνωστο, επειδή γνώριζε ότι εκείνος θα έπαιζε ζωτικό ρόλο στον σκοπό που είχε ο Ιεχωβά να παραγάγει έναν εξαιρετικά ευνοημένο απόγονο και ένα έθνος. Αλλά ποιον ρόλο μπορούσε να παίξει η Σάρρα; Ήταν στείρα, και τώρα είχε φτάσει 75 χρονών. Μπορεί κάλλιστα να αναρωτιόταν: “Πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί η υπόσχεση του Ιεχωβά όσο εγώ είμαι σύζυγος του Αβραάμ;” Θα ήταν απολύτως κατανοητό αν ένιωθε ανησυχία​—ακόμη και ανυπομονησία.

Και εμείς μπορεί να αναρωτιόμαστε κατά καιρούς πότε θα πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις του Θεού. Σπάνια μας είναι εύκολο να κάνουμε υπομονή, ιδιαίτερα όταν προσμένουμε την εκπλήρωση μιας πολυπόθητης ελπίδας. Τι μπορούμε να μάθουμε από την πίστη αυτής της αξιοθαύμαστης γυναίκας;

Η οικογένεια είχε επιστρέψει πρόσφατα από την Αίγυπτο. (Γένεση 13:1-4) Είχαν κατασκηνώσει στην ορεινή περιοχή ανατολικά της Βαιθήλ, ή αλλιώς Λουζ, όπως την αποκαλούσαν οι Χαναναίοι. Από αυτό το ψηλό οροπέδιο, η Σάρρα ήταν σε θέση να δει μεγάλο μέρος της Υποσχεμένης Γης. Υπήρχαν χαναανιτικά χωριά, καθώς και δρόμοι που οδηγούσαν τους ταξιδιώτες σε μακρινά μέρη. Ωστόσο, σε όλο εκείνο το τοπίο, τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη γενέτειρα της Σάρρας. Εκείνη είχε μεγαλώσει στην Ουρ, μια πόλη της Μεσοποταμίας που βρισκόταν 1.900 χιλιόμετρα μακριά. Εκεί είχε αφήσει πολλούς συγγενείς της, τις ανέσεις μιας ακμάζουσας πόλης με αγορές και παζάρια, και το ευρύχωρο σπίτι της που είχε στερεή στέγη και τοίχους, ίσως δε και τρεχούμενο νερό! Ωστόσο, αν φανταζόμαστε τη Σάρρα να ατενίζει μελαγχολικά προς την ανατολή, νοσταλγώντας τις ανέσεις του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσε, τότε δεν ξέρουμε καλά αυτή τη θεοφοβούμενη γυναίκα.

Προσέξτε τι έγραψε υπό θεϊκή έμπνευση ο απόστολος Παύλος σχεδόν 2.000 χρόνια αργότερα. Αναφερόμενος στην πίστη της Σάρρας και του Αβραάμ, είπε: «Αν . . . εξακολουθούσαν να θυμούνται εκείνον τον τόπο από τον οποίο είχαν φύγει, θα είχαν ευκαιρία να  επιστρέψουν». (Εβραίους 11:8, 11, 15) Ούτε η Σάρρα ούτε ο Αβραάμ αναπολούσαν με νοσταλγία το παρελθόν. Αν ενέδιδαν σε έναν τέτοιον τρόπο σκέψης, μπορεί κάλλιστα να αποφάσιζαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Στην Ουρ, όμως, θα έχαναν το εκπληκτικό προνόμιο που τους πρόσφερε ο Ιεχωβά. Και είναι βέβαιο ότι η θύμησή τους θα χανόταν, και δεν θα είχαν γίνει τα παραδείγματα πίστης που έχουν εμπνεύσει και αγγίξει εκατομμύρια καρδιές.

Αντί να κοιτάζει πίσω, η Σάρρα κοίταζε μπροστά. Εξακολούθησε λοιπόν να υποστηρίζει τον σύζυγό της κατά την παραμονή του σε εκείνη τη γη, βοηθώντας όποτε χρειαζόταν να μαζευτούν οι σκηνές, να μετακινηθούν τα κοπάδια και να στηθεί ξανά ο καταυλισμός. Υπέμενε όμως και άλλες δυσκολίες και αλλαγές. Ο Ιεχωβά ανανέωσε την υπόσχεσή του στον Αβραάμ​—αλλά για τη Σάρρα ούτε λέξη ακόμη!​—Γένεση 13:14-17· 15:5-7.

Τελικά, η Σάρρα αποφάσισε ότι είχε έρθει η στιγμή να μιλήσει στον Αβραάμ για ένα σχέδιο που σκεφτόταν καιρό. Φανταστείτε τα αντικρουόμενα συναισθήματα που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό της όταν είπε: «Δες, σε παρακαλώ! Ο Ιεχωβά με έχει αποκλείσει από το να κάνω παιδιά». Ύστερα ζήτησε από τον σύζυγό της να αποκτήσει παιδιά μέσω της υπηρέτριάς της, της Άγαρ. Μπορείτε να σκεφτείτε την οδύνη της Σάρρας καθώς το ζητούσε αυτό από τον σύζυγό της; Αυτό το αίτημα μπορεί να μας φαίνεται παράξενο σήμερα, αλλά εκείνον τον καιρό δεν ήταν ασυνήθιστο να παίρνει ένας άντρας δευτερεύουσα σύζυγο, ή αλλιώς παλλακίδα, για να αποκτήσει κληρονόμο. * Μήπως η Σάρρα θεώρησε ότι έτσι θα εκπληρωνόταν ο σκοπός που είχε ο Θεός να παραγάγει ένα έθνος με απογόνους του Αβραάμ; Όπως και να έχει, ήταν διατεθειμένη να κάνει μια μεγάλη θυσία. Πώς αντέδρασε ο Αβραάμ; Διαβάζουμε ότι «άκουσε τη φωνή της [Σάρρας]».​—Γένεση 16:1-3.

Μήπως η αφήγηση αφήνει να εννοηθεί ότι ο Ιεχωβά υποκίνησε τη Σάρρα να κάνει μια τέτοια προσφορά; Όχι. Αντιθέτως, η πρότασή της αποκαλύπτει πολύ ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Η Σάρρα πίστευε ότι ο Θεός ευθυνόταν για τα προβλήματά της και ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνος είχε κάποια άλλη λύση. Η λύση που έδωσε η ίδια θα της έφερνε πόνο και προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, η πρότασή της φανέρωνε αξιοθαύμαστη ανιδιοτέλεια. Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι βάζουν τόσο συχνά τις προσωπικές τους επιθυμίες πάνω από όλα τα άλλα, δεν μας εντυπωσιάζει το ανιδιοτελές πνεύμα της Σάρρας; Αν είμαστε και εμείς πρόθυμοι να βάζουμε τους σκοπούς του Θεού πάνω από προσωπικά συμφέροντα, θα μιμούμαστε την πίστη της Σάρρας.

Προτού περάσει πολύς καιρός, η Άγαρ έμεινε έγκυος από τον Αβραάμ. Πιθανώς πεπεισμένη ότι η εγκυμοσύνη της την καθιστούσε πιο σημαντική από  την κυρία της, άρχισε να την περιφρονεί. Τι πλήγμα ήταν αυτό για τη στείρα Σάρρα! Με την άδεια του Αβραάμ και την υποστήριξη του Θεού, η Σάρρα τιμώρησε την Άγαρ με κάποιον τρόπο που δεν είναι γνωστός. Η Άγαρ γέννησε έναν γιο, τον Ισμαήλ, και τα χρόνια πέρασαν. (Γένεση 16:4-9, 16) Την επόμενη φορά που η αφήγηση κάνει λόγο για ένα άγγελμα από τον Ιεχωβά, η Σάρρα είναι 89 χρονών και ο σύζυγός της 99. Και τι καταπληκτικό άγγελμα έλαβαν!

Ο Ιεχωβά υποσχέθηκε και πάλι στον φίλο του τον Αβραάμ ότι θα πλήθαινε τους απογόνους του. Επιπλέον, ο Θεός άλλαξε το όνομα εκείνου του ανθρώπου. Μέχρι τότε, όλοι τον ήξεραν ως Άβραμ. Αλλά ο Ιεχωβά τον μετονόμασε σε Αβραάμ, που σημαίνει «Πατέρας Πλήθους». Και έπειτα, για πρώτη φορά, ο Ιεχωβά έδειξε ποιον ρόλο θα έπαιζε η Σάρρα. Άλλαξε το όνομά της από Σαραΐ, που πιθανόν σήμαινε «Φιλόνικη», σε Σάρρα, όπως την ξέρουμε σήμερα. Τι σημαίνει Σάρρα; «Αρχόντισσα»! Ο Ιεχωβά εξήγησε γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο όνομα για αυτή την αξιαγάπητη γυναίκα: «Εγώ θα την ευλογήσω και θα σου δώσω επίσης έναν γιο από αυτήν· ναι, θα την ευλογήσω και θα γίνει έθνη· βασιλιάδες λαών θα βγουν από αυτήν».​—Γένεση 17:5, 15, 16.

Η διαθήκη που έκανε ο Ιεχωβά για να φέρει σε ύπαρξη έναν απόγονο ο οποίος θα χάριζε ευλογίες σε όλα τα έθνη θα εκπληρωνόταν μέσω του γιου της Σάρρας! Ο Θεός διάλεξε για το αγόρι το όνομα Ισαάκ, το οποίο σημαίνει «Γέλιο». Μόλις ο Αβραάμ άκουσε τον σκοπό που είχε ο Ιεχωβά να ευλογήσει τη Σάρρα με ένα δικό της παιδί, «έπεσε με το πρόσωπο κάτω και γέλασε». (Γένεση 17:17) Ήταν κατάπληκτος και πανευτυχής. (Ρωμαίους 4:19, 20) Τι έγινε όμως με τη Σάρρα;

Προτού περάσει πολύς καιρός, τρεις άγνωστοι άντρες έφτασαν στη σκηνή του Αβραάμ. Αν και ήταν η πιο ζεστή ώρα της ημέρας, το ηλικιωμένο αντρόγυνο έσπευσε να υποδεχτεί τους επισκέπτες. Ο Αβραάμ είπε στη Σάρρα: «Γρήγορα! Πάρε τρία σεάχ λεπτό αλεύρι, ζύμωσε το ζυμάρι και φτιάξε στρογγυλές πίτες». Η εκδήλωση φιλοξενίας περιλάμβανε πολύ κόπο εκείνη την εποχή. Ο Αβραάμ δεν άφησε να τα κάνει όλα η σύζυγος του. Έτρεξε να σφάξει έναν νεαρό ταύρο και τους ετοίμασε και κάτι ακόμη για να φάνε και να πιουν. (Γένεση 18:1-8) Εκείνοι οι «άντρες» αποδείχτηκε ότι ήταν άγγελοι του Ιεχωβά! Ο απόστολος Παύλος πιθανότατα είχε αυτό το περιστατικό κατά νου όταν έγραψε: «Μην ξεχνάτε τη φιλοξενία, γιατί μέσω αυτής μερικοί, χωρίς να το ξέρουν, φιλοξένησαν αγγέλους». (Εβραίους 13:2) Εσείς μπορείτε να μιμηθείτε το λαμπρό παράδειγμα φιλοξενίας που έθεσαν ο Αβραάμ και η Σάρρα;

Όταν ένας από τους αγγέλους επανέλαβε στον Αβραάμ την υπόσχεση του Θεού ότι η Σάρρα θα γεννούσε γιο, εκείνη δεν ήταν μπροστά αλλά άκουγε μέσα από τη σκηνή της. Η ιδέα ότι θα γεννούσε σε αυτή την ηλικία τής φάνηκε τόσο παράξενη ώστε δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί​—γέλασε μέσα της, λέγοντας: «Τώρα που έχω πια φθαρεί, θα έχω άραγε ευχαρίστηση, τη στιγμή που και ο κύριός μου είναι γέρος;» Ο άγγελος διόρθωσε τη Σάρρα με την εξής εύστοχη ερώτηση: «Υπάρχει τίποτα που να είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τον Ιεχωβά;» Η αντίδραση της Σάρρας ήταν φοβισμένη, αμυντική και πέρα για πέρα ανθρώπινη. Είπε αμέσως: «Δεν γέλασα!» Ο άγγελος αποκρίθηκε: «Όχι! Γέλασες».​—Γένεση 18:9-15.

Μήπως το ότι η Σάρρα γέλασε έδειχνε έλλειψη πίστης; Σε καμία περίπτωση. Η Αγία Γραφή λέει: «Μέσω πίστης και η ίδια η Σάρρα έλαβε δύναμη να συλλάβει σπέρμα, παρ’ όλο που είχε περάσει το όριο ηλικίας, επειδή θεώρησε πιστό εκείνον ο οποίος είχε δώσει την υπόσχεση». (Εβραίους 11:11) Η Σάρρα γνώριζε τον Ιεχωβά. Γνώριζε ότι εκείνος μπορεί να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε υπόσχεση δώσει. Ποιος από εμάς δεν χρειάζεται περισσότερη πίστη αυτού του είδους; Πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον Θεό της Γραφής. Κάνοντάς το αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι η Σάρρα δικαιολογημένα είχε τέτοια πίστη. Ο Ιεχωβά είναι στ’ αλήθεια πιστός και εκπληρώνει κάθε του υπόσχεση​—ενίοτε με τρόπους που μας ξαφνιάζουν και μας κάνουν να γελάμε με θαυμασμό ή δυσπιστία!

Σε ηλικία 90 χρονών, η Σάρρα μπόρεσε επιτέλους να χαρεί τη στιγμή που ονειρευόταν από τα νιάτα της. Γέννησε έναν γιο στον αγαπημένο της σύζυγο, που ήταν πλέον αιωνόβιος! Ο Αβραάμ ονόμασε το μωρό Ισαάκ,  δηλαδή «Γέλιο», όπως είχε πει ο Θεός. Φανταζόμαστε τη Σάρρα να εξηγεί με ένα κουρασμένο αλλά λαμπερό χαμόγελο: «Ο Θεός ετοίμασε γέλιο για εμένα· όποιος το ακούσει θα γελάσει μαζί μου». (Γένεση 21:6) Αυτό το θαυματουργικό δώρο από τον Ιεχωβά ήταν ασφαλώς πηγή χαράς για εκείνη μέχρι το τέλος της ζωής της. Εντούτοις, την επιφόρτισε και με μεγάλες ευθύνες.

Όταν ο Ισαάκ ήταν πέντε χρονών, η οικογένεια έκανε συμπόσιο για να γιορτάσουν τον απογαλακτισμό του παιδιού. Αλλά δεν ήταν όλα ρόδινα. Όπως διαβάζουμε, η Σάρρα «παρατηρούσε» μια ανησυχητική συμπεριφορά που επαναλαμβανόταν. Ο Ισμαήλ, ο 19χρονος γιος της Άγαρ, περιγελούσε συνεχώς τον μικρό Ισαάκ. Δεν επρόκειτο για απλά πειράγματα. Αργότερα, ο απόστολος Παύλος υπό θεϊκή έμπνευση χαρακτήρισε ως διωγμό τη συμπεριφορά του Ισμαήλ. Η Σάρρα έβλεπε αυτόν τον εκφοβισμό στην πραγματική του διάσταση: ως σοβαρή απειλή για την ευημερία του Ισαάκ. Γνώριζε καλά ότι ο Ισαάκ δεν ήταν απλώς ο γιος της. Του είχε ανατεθεί ένας σημαντικός ρόλος στον σκοπό του Ιεχωβά. Βρήκε λοιπόν το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά στον Αβραάμ. Του ζήτησε να διώξει την Άγαρ και τον Ισμαήλ.​—Γένεση 21:8-10· Γαλάτες 4:22, 23, 29.

Πώς αντέδρασε ο Αβραάμ; Διαβάζουμε: «Αυτό, όμως, ήταν πολύ δυσάρεστο για τον Αβραάμ, σχετικά με το γιο του». Αγαπούσε τον Ισμαήλ, και δεν μπορούσε να παραβλέψει τα πατρικά του αισθήματα σε αυτό το θέμα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά έβλεπε το ζήτημα καθαρά, γι’ αυτό επενέβη. Η αφήγηση συνεχίζει: «Τότε ο Θεός είπε στον Αβραάμ: “Τίποτα από όσα σου λέει η Σάρρα ας μη σου είναι δυσάρεστο σχετικά με το αγόρι και σχετικά με τη δούλη σου. Άκουσε τη φωνή της, επειδή μέσω του Ισαάκ θα είναι αυτό που θα αποκληθεί σπέρμα σου”». Ο Ιεχωβά διαβεβαίωσε τον Αβραάμ ότι θα φρόντιζε την Άγαρ και το αγόρι. Ο πιστός Αβραάμ συμμορφώθηκε με αυτό.​—Γένεση 21:11-14.

Η Σάρρα ήταν εξαιρετική σύζυγος για τον Αβραάμ, πραγματικό συμπλήρωμα. Δεν έλεγε απλώς στον σύζυγό της αυτά που ήθελε να ακούσει. Όταν εντόπισε ένα πρόβλημα το οποίο θα επηρέαζε την οικογένεια και το μέλλον τους, μίλησε με ειλικρίνεια στον σύζυγό της. Η ευθύτητά της δεν πρέπει να θεωρηθεί έλλειψη σεβασμού. Μάλιστα, ο απόστολος Πέτρος, που ήταν και ο ίδιος παντρεμένος, την περιέγραψε αργότερα ως εξαίρετο παράδειγμα γυναίκας που είχε βαθύ σεβασμό για τον σύζυγό της. (1 Κορινθίους 9:5· 1 Πέτρου 3:5, 6) Στην πραγματικότητα, αν η Σάρρα είχε σιωπήσει σε αυτό το ζήτημα, δεν θα είχε δείξει σεβασμό για τον Αβραάμ, επειδή το κόστος για εκείνον και για όλη την οικογένεια πιθανώς να ήταν τεράστιο. Η Σάρρα είπε με καλοσύνη αυτό που έπρεπε να πει.

Πολλές σύζυγοι θεωρούν πολύτιμο το παράδειγμα της Σάρρας. Μαθαίνουν από αυτήν να επικοινωνούν με ειλικρίνεια και σεβασμό με τους συζύγους τους. Μερικές γυναίκες ίσως εύχονται κάποιες φορές να επενέβαινε ο Ιεχωβά, όπως έκανε στην περίπτωση της Σάρρας. Και πάλι όμως, διδάσκονται από την αξιοθαύμαστη πίστη, αγάπη και υπομονή της Σάρρας.

Αν και αυτή η αγαπητή γυναίκα ονομάστηκε «Αρχόντισσα» από τον ίδιο τον Ιεχωβά, δεν ανέμενε βασιλική μεταχείριση. Δεν απορούμε λοιπόν που, όταν πέθανε σε ηλικία 127 χρονών, “ο Αβραάμ θρήνησε τη Σάρρα και έκλαψε για αυτήν”. * (Γένεση 23:1, 2) Του έλειπε τόσο πολύ η αγαπημένη του «Αρχόντισσα». Χωρίς αμφιβολία, αυτή η πιστή γυναίκα λείπει και στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος σκοπεύει να την επαναφέρει στη ζωή σε μια παραδεισιακή γη. Ένα αιώνιο και ευτυχισμένο μέλλον περιμένει τη Σάρρα, αλλά και όλους όσους μιμούνται την πίστη της.​—Ιωάννης 5:28, 29.