ΤΙΠΟΤΑ δεν φαίνεται πιο αβοήθητο από ένα νεογέννητο μωρό. Όταν ήρθαμε στον κόσμο, η ασφάλειά μας εξαρτόταν αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς μας. Όταν μάθαμε να περπατάμε, οι άγνωστοι άνθρωποι τριγύρω ορθώνονταν δίπλα μας σαν γίγαντες, και τους φοβόμασταν αν οι γονείς μας δεν ήταν κάπου εκεί κοντά. Αλλά νιώθαμε ασφαλείς όταν πιάναμε το χέρι του πατέρα μας ή της μητέρας μας.

Στα παιδικά μας χρόνια, η ευημερία μας εξαρτόταν από την αγάπη και την ενθάρρυνση που μας έδιναν οι γονείς μας. Όταν καταλαβαίναμε ότι οι γονείς μας μάς αγαπούσαν, νιώθαμε μεγαλύτερη ασφάλεια. Όταν μας διαβεβαίωναν ότι τα καταφέρναμε καλά, νιώθαμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και προοδεύαμε.

Καθώς μεγαλώναμε, καλοί φίλοι επίσης μας πρόσφεραν επιπλέον ασφάλεια. Όταν ήταν κοντά μας νιώθαμε άνετα, και το περιβάλλον του σχολείου δεν μας φόβιζε τόσο πολύ.

Φυσικά, αυτές οι περιγραφές αποτυπώνουν τα ιδανικά παιδικά χρόνια. Μερικοί νεαροί βρίσκουν λίγους μόνο καλούς φίλους, και πάρα πολλά παιδιά έχουν ελάχιστη υποστήριξη από τους γονείς τους. «Όποτε βλέπω εικόνες από δεμένες οικογένειες που κάνουν πράγματα μαζί, σκέφτομαι: “Μακάρι να είχα ζήσει κάτι τέτοιο όταν ήμουν μικρή”», ομολογεί η Μελίσα. * Ίσως νιώθετε και εσείς το ίδιο.

Μπορεί να μην είχατε αυτοπεποίθηση στα χρόνια της διάπλασής σας. Ίσως δεν λάβατε αρκετή αγάπη και ενθάρρυνση. Πιθανόν θυμάστε τους συνεχείς καβγάδες των γονέων σας που οδήγησαν στη διάλυση του γάμου τους​—έναν χωρισμό για τον οποίο μπορεί να έχετε κατηγορήσει εσφαλμένα τον εαυτό σας. Ή ακόμα χειρότερα, ίσως κάποιος από τους γονείς σας να σας κακομεταχειριζόταν φραστικά ή σωματικά.

Πώς είναι πιθανόν να αντιδράσει ένα ανασφαλές παιδί; Μερικά στρέφονται στα ναρκωτικά ή στο υπερβολικό ποτό κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους. Άλλα γίνονται μέλη συμμοριών γιατί θέλουν να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Οι ανασφαλείς έφηβοι μπορεί να δημιουργήσουν κάποια αισθηματική σχέση αναζητώντας αγάπη και στοργή. Αλλά αυτές οι σχέσεις σπάνια διαρκούν πολύ, και ο χωρισμός συχνά προκαλεί ακόμα περισσότερη ανασφάλεια.

Οι ευάλωτοι έφηβοι, ακόμα και αν αποφύγουν τέτοιες επικίνδυνες παγίδες, μπορεί να μεγαλώσουν με  χαμηλή αυτοεκτίμηση. «Είχα πειστεί ότι ήμουν άχρηστη, εφόσον αυτό μου έλεγε ξανά και ξανά η μητέρα μου», εξηγεί η Άνα. «Δεν θυμάμαι να με επαίνεσε ποτέ ή να μου έδειξε στοργή».

Ο τρόπος με τον οποίο ανατραφήκαμε δεν είναι η μόνη αιτία ανασφάλειας. Μπορεί να νιώθουμε ανασφαλείς εξαιτίας ενός τραυματικού διαζυγίου, των προβλημάτων που φέρνουν τα γηρατειά ή ακόμα και της ανησυχίας για την εμφάνισή μας. Όποια και αν είναι η αιτία, μπορεί να μας στερήσει τη χαρά και να βλάψει τις σχέσεις μας με τους άλλους. Τι μπορούμε να κάνουμε για να ξεπεράσουμε αυτά τα αισθήματα;

Είναι καλό να ξέρουμε ότι υπάρχει βοήθεια. Όλοι έχουμε κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει, κάποιον που θέλει να μας βοηθήσει​—τον ίδιο τον Θεό.

Δείτε ποιο είναι το άγγελμα που μετέδωσε ο Θεός μέσω του Ησαΐα, του προφήτη του: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ατενίζεις γύρω σου, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω. Ναι, θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης». (Ησαΐας 41:10, 13) Πόσο παρηγορητικό είναι να σκεφτόμαστε ότι ο Θεός θέλει να μας κρατάει συμβολικά από το χέρι! Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε!

Η Αγία Γραφή μιλάει για λάτρεις του Θεού οι οποίοι είχαν ανησυχίες αλλά έμαθαν να κρατούν το χέρι του Θεού. Η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ, ένιωθε αποτυχημένη εφόσον δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Αντιμετώπιζε συχνά χλευασμούς επειδή ήταν στείρα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην τρώει και πολλές φορές να κλαίει. (1 Σαμουήλ 1:6, 8) Αλλά αφότου εξέφρασε τα αισθήματά της στον Θεό, δεν ένιωθε πια δυστυχισμένη.​—1 Σαμουήλ 1:18.

Κάποιες φορές, και ο ψαλμωδός Δαβίδ ένιωθε ανασφαλής. Ο Βασιλιάς Σαούλ τον καταδίωκε επί χρόνια. Ο Δαβίδ αντιμετώπισε αρκετές απόπειρες εναντίον της ζωής του και μερικές φορές ένιωθε ότι τον έπνιγαν τα προβλήματά του. (Ψαλμός 55:3-5· 69:1) Παρ’ όλα αυτά, έγραψε: «Με ειρήνη και θα πλαγιάσω και θα κοιμηθώ, γιατί εσύ μόνο, Ιεχωβά, φροντίζεις να κατοικώ με ασφάλεια».​—Ψαλμός 4:8.

Τόσο η Άννα όσο και ο Δαβίδ έριξαν το συναισθηματικό τους βάρος στον Ιεχωβά και διαπίστωσαν ότι εκείνος όντως τους στήριξε. (Ψαλμός 55:22) Πώς μπορούμε και εμείς να κάνουμε το ίδιο σήμερα;

1. Μάθετε να εμπιστεύεστε στον Ιεχωβά ως Πατέρα.

Ο Ιησούς μάς πρότρεψε να γνωρίσουμε τον Πατέρα του, «τον μόνο αληθινό Θεό». (Ιωάννης 17:3) «Αυτός δεν είναι μακριά από τον καθένα μας», μας διαβεβαιώνει ο απόστολος Παύλος. (Πράξεις 17:27) «Πλησιάστε τον Θεό, και αυτός θα πλησιάσει εσάς», έγραψε ο Ιάκωβος.​—Ιακώβου 4:8.

Το να γνωρίζουμε ότι έχουμε έναν ουράνιο Πατέρα ο οποίος μας αγαπάει και νοιάζεται για εμάς αποτελεί ζωτικό βήμα για να ξεπερνάμε τα αισθήματα ανησυχίας. Είναι αλήθεια ότι ίσως απαιτείται χρόνος για να οικοδομήσουμε τέτοιου είδους εμπιστοσύνη, αλλά πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι αυτό βοηθάει πραγματικά. «Όταν ο Ιεχωβά έγινε ο Πατέρας μου, απέκτησα επιτέλους κάποιον στον οποίο μπορούσα να εκφράζω τα ενδόμυχα αισθήματά μου», λέει η Κάρολαϊν. «Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση!»

«Ο Ιεχωβά ήταν αυτός που με βοήθησε να νιώθω ασφαλής όταν έμεινα ολομόναχη χωρίς τους γονείς μου», θυμάται η Ρέιτσελ. «Μπορούσα να του μιλάω και να του ζητάω να με βοηθήσει στα προβλήματά μου. Και εκείνος όντως με βοηθούσε». *

2. Βρείτε μια πνευματική οικογένεια.

Ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του να θεωρούν ο ένας τον άλλον αδελφό και αδελφή τους. «Όλοι εσείς είστε αδελφοί», τους είπε. (Ματθαίος 23:8) Ο Ιησούς ήθελε να αγαπούν οι αληθινοί μαθητές του ο ένας τον άλλον και να αποτελούν αυτό που θα αποκαλούσαμε μεγάλη πνευματική οικογένεια.​—Ματθαίος 12:48-50· Ιωάννης 13:35.

Οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά προσπαθούν ειλικρινά να παρέχουν τη θαλπωρή και την παρηγοριά μιας αληθινής πνευματικής οικογένειας. (Εβραίους 10:24, 25) Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι οι συναθροίσεις μπορούν να δράσουν σαν καταπραϋντική αλοιφή που γιατρεύει τα συναισθηματικά τους τραύματα.

«Είχα μια ξεχωριστή φίλη στην εκκλησία, η οποία καταλάβαινε τον πόνο μου», θυμάται η Εύα. «Με άκουγε, μου διάβαζε και προσευχόταν μαζί μου. Βεβαιωνόταν ότι δεν ήμουν μόνη. Με βοηθούσε να συζητάω εκτενώς για ό,τι με απασχολούσε, και να βγάζω από μέσα μου το βάρος. Με την υποστήριξή της, άρχισα να νιώθω πιο ασφαλής». «Βρήκα “μητέρα και πατέρα” μέσα στην εκκλησία», προσθέτει η Ρέιτσελ. «Αυτοί με έκαναν πράγματι να νιώθω αγαπητή και ασφαλής».

 3. Δείξτε αγάπη και καλοσύνη στους άλλους.

Η εκδήλωση αγάπης και καλοσύνης προς τους άλλους οικοδομεί διαρκείς φιλίες. Ο Ιησούς είπε: «Υπάρχει περισσότερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά στο να λαβαίνει». (Πράξεις 20:35) Χωρίς αμφιβολία, θα ανακαλύψουμε ότι όσο περισσότερη αγάπη δείχνουμε τόσο περισσότερη λαβαίνουμε. «Να δίνετε και οι άνθρωποι θα σας δώσουν», είπε ο Ιησούς στους μαθητές του.​—Λουκάς 6:38.

Με το να δίνουμε και να λαβαίνουμε αγάπη νιώθουμε πολύ πιο ασφαλείς. Όπως τονίζει η Γραφή: «Η αγάπη ποτέ δεν χάνεται». (1 Κορινθίους 13:8) «Ξέρω ότι κάποιες αρνητικές σκέψεις που κάνω για τον εαυτό μου απλώς δεν ισχύουν», παραδέχεται η Μαρία. «Ξεφεύγω από αυτόν τον τρόπο σκέψης βοηθώντας άλλους και ξεχνώντας τον εαυτό μου. Νιώθω πάντα ικανοποιημένη όταν κάνω κάτι για τους άλλους».

Τα παραπάνω βήματα δεν αποτελούν “μαγική συνταγή” για άμεση και διαρκή ανακούφιση. Μπορούν όμως να βελτιώσουν πολύ τα πράγματα. «Εξακολουθώ να έχω αισθήματα ανασφάλειας», ομολογεί η Κάρολαϊν. «Ωστόσο, τώρα έχω περισσότερη αυτοεκτίμηση. Γνωρίζω ότι ο Θεός νοιάζεται για μένα και έχω πολλούς καλούς φίλους οι οποίοι επίσης με κάνουν να νιώθω ασφαλής». Η Ρέιτσελ έχει παρόμοια αισθήματα. «Από καιρό σε καιρό, με κυριεύει η λύπη», λέει. «Έχω όμως πνευματικούς αδελφούς και αδελφές τους οποίους μπορώ να συμβουλεύομαι. Με βοηθούν να βλέπω με θετικό τρόπο τα πράγματα. Και πάνω από όλα, έχω έναν ουράνιο Πατέρα στον οποίο μιλάω καθημερινά. Αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο».

Αλλά υπάρχει και μια μόνιμη λύση. Η Γραφή περιγράφει έναν ερχόμενο νέο κόσμο, όπου καθένας μας θα νιώθει ασφαλής. Ο Λόγος του Θεού υπόσχεται: «Θα κάθονται ο καθένας κάτω από το κλήμα του και κάτω από τη συκιά του, και δεν θα υπάρχει κανείς που να τους κάνει να τρέμουν». (Μιχαίας 4:4) Εκείνον τον καιρό, κανένας δεν θα μας κάνει να νιώθουμε απροστάτευτοι ούτε θα μας βλάπτει. Ακόμα και βαθιά τραύματα του παρελθόντος «δεν θα έρχονται στη μνήμη». (Ησαΐας 65:17, 25) Ο Θεός και ο Γιος του, ο Χριστός Ιησούς, θα εδραιώσουν “αληθινή δικαιοσύνη”. Το αποτέλεσμα θα είναι «ησυχία και ασφάλεια στον αιώνα».​—Ησαΐας 32:17.