ΕΝΑΣ άντρας από τη Νέα Υόρκη (Η.Π.Α.) αφηγείται: «Ο γιος μου, ο Τζόναθαν, είχε πάει να επισκεφτεί μερικούς φίλους του που έμεναν λίγα χιλιόμετρα μακριά από εμάς. Η σύζυγός μου, η Βαλεντίνα, δεν ήθελε να πηγαίνει ο γιος μας εκεί. Αυτή πάντα ανησυχούσε εξαιτίας της κίνησης. Αλλά του άρεσαν τα ηλεκτρονικά, και οι φίλοι του είχαν ένα εργαστήριο όπου θα μπορούσε να κάνει πρακτική εξάσκηση. Εγώ ήμουν στο σπίτι μας στο δυτικό Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Η σύζυγός μου ήταν στο Πόρτο Ρίκο για να επισκεφτεί την οικογένειά της. ‘Όπου να ’ναι θα ’ρθει ο Τζόναθαν’, σκεφτόμουν. Τότε χτύπησε το κουδούνι. ‘Σίγουρα αυτός θα ’ναι’. Δεν ήταν όμως. Ήταν η αστυνομία και οι πρώτες βοήθειες. ‘Μήπως αναγνωρίζετε αυτό το δίπλωμα οδήγησης;’ με ρώτησε ο αστυνομικός. ‘Ναι, είναι του γιου μου, του Τζόναθαν’. ‘Σας φέρνουμε άσχημα νέα. Έγινε ένα δυστύχημα, και . . . ο γιος σας, . . . ο γιος σας σκοτώθηκε’. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: ‘Δεν μπορεί να είναι αλήθεια!’ Αυτή η είδηση ‘βόμβα’ άνοιξε μια πληγή στην καρδιά μας που μέχρι σήμερα, χρόνια αργότερα, δεν έχει ακόμη επουλωθεί».

 Ένας πατέρας από τη Βαρκελώνη (Ισπανία) γράφει: «Στη δεκαετία του 1960 ζούσαμε στην Ισπανία και ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Είχα τη Μαρία, τη σύζυγό μου, και τα τρία μας παιδιά, τον Νταβίντ, τον Πακίτο και την Ιζαμπέλ, ηλικίας 13, 11 και 9 ετών αντίστοιχα.

»Μια ημέρα, το Μάρτιο του 1963, ο Πακίτο γύρισε από το σχολείο παραπονούμενος ότι είχε δυνατό πονοκέφαλο. Αναρωτιόμασταν για το ποια θα μπορούσε να είναι η αιτία​—αλλά όχι για πολύ. Σε τρεις ώρες ο Πακίτο πέθανε. Μια εγκεφαλική αιμορραγία είχε σβήσει τη ζωή του.

»Ο θάνατος του Πακίτο συνέβη πριν από 30 και πλέον χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, ο έντονος πόνος για το χαμό του δεν μας έχει αφήσει μέχρι σήμερα. Είναι αδύνατον για γονείς που έχουν χάσει ένα παιδί να μη νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό τους​—ανεξάρτητα από το πόσος καιρός έχει περάσει ή πόσα άλλα παιδιά έχουν αποκτήσει».

Αυτές οι δυο εμπειρίες γονέων που έχουν χάσει τα  παιδιά τους δείχνουν πόσο βαθιά και πόσο μόνιμη είναι η πληγή που ανοίγεται όταν πεθαίνει ένα παιδί. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια ενός γιατρού ο οποίος έγραψε: «Ο θάνατος ενός παιδιού είναι συνήθως μια εμπειρία πιο τραγική και πιο τραυματική από το θάνατο ενός ηλικιωμένου ατόμου, επειδή το παιδί είναι το τελευταίο μέλος της οικογένειας που θα ανέμενε κανείς να πεθάνει. . . . Ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού αντιπροσωπεύει την απώλεια μελλοντικών ονείρων, μελλοντικών σχέσεων [γιος, νύφη, εγγόνια], εμπειριών . . . τις οποίες κάποιος δεν πρόλαβε να απολαύσει». Μάλιστα, αυτή η αίσθηση τρομερής απώλειας μπορεί επίσης να ισχύει και στην περίπτωση κάποιας γυναίκας που έχασε το μωρό της εξαιτίας αποβολής.

Μια γυναίκα που έχασε το σύζυγό της εξηγεί: «Ο σύζυγός μου, ο Ράσελ, είχε υπηρετήσει ως νοσοκόμος στο μέτωπο του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Είχε δει μερικές φοβερές μάχες και είχε επιβιώσει. Επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε έναν πιο ήρεμο τρόπο ζωής. Αργότερα υπηρέτησε ως διάκονος του Λόγου του Θεού. Μόλις πέρασε τα 60, άρχισε να εκδηλώνει συμπτώματα καρδιοπάθειας. Προσπαθούσε να ζει μια δραστήρια ζωή. Κατόπιν, μια ημέρα τον Ιούλιο του 1988, έπαθε ανακοπή καρδιάς και πέθανε. Ο θάνατός του ήταν κάτι το ολέθριο. Δεν πρόλαβα ούτε να τον αποχαιρετήσω. Δεν ήταν απλώς ο σύζυγός μου. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Ζήσαμε μαζί 40 ολόκληρα χρόνια. Τώρα, όπως φαίνεται, πρέπει να αντιμετωπίσω ένα ιδιαίτερο είδος μοναξιάς».

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις χιλιάδες τραγωδίες που πλήττουν κάθε ημέρα οικογένειες σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως θα σας έλεγαν τα περισσότερα άτομα που νιώθουν θλίψη, όταν ο θάνατος παίρνει το παιδί σου, το σύζυγό σου, τη σύζυγό σου, το γονέα σου, το φίλο σου, είναι όντως αυτό που τον αποκαλεί ο Χριστιανός συγγραφέας Παύλος, δηλαδή, ο «τελευταίος εχθρός». Συνήθως, η πρώτη φυσιολογική αντίδραση στα φοβερά νέα μπορεί να είναι η άρνηση: «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Δεν το πιστεύω». Πολλές φορές ακολουθούν, όπως θα δούμε, και άλλες αντιδράσεις.​—1 Κορινθίους 15:25, 26.

Ωστόσο, προτού εξετάσουμε τα αισθήματα θλίψης, ας απαντήσουμε σε μερικά σπουδαία ερωτήματα. Σημαίνει μήπως ο θάνατος το τέλος αυτού του ατόμου; Υπάρχει κάποια ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα;

Ο Βιβλικός συγγραφέας Παύλος παρουσίασε την ελπίδα ότι θα υπάρξει απαλλαγή από αυτόν τον ‘τελευταίο εχθρό’, το θάνατο. Ο ίδιος έγραψε: «Θα εκμηδενιστεί ο θάνατος». «Ο τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος». (1 Κορινθίους 15:26, Η Νέα Αγγλική Βίβλος [The New English Bible]) Γιατί μπορούσε ο Παύλος να είναι τόσο βέβαιος για αυτό; Επειδή είχε διδαχτεί από εκείνον που είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, τον Ιησού Χριστό. (Πράξεις 9:3-19) Για αυτόν επίσης το λόγο ο Παύλος μπορούσε να γράψει: «Εφόσον ο θάνατος είναι μέσω ενός ανθρώπου [του Αδάμ], η ανάσταση των νεκρών είναι επίσης μέσω ενός ανθρώπου [του Ιησού Χριστού]. Διότι όπως ακριβώς σε σχέση με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και σε σχέση με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν».​—1 Κορινθίους 15:21, 22.

Ο Ιησούς ένιωσε βαθιά θλίψη όταν συνάντησε τη χήρα στη Ναΐν και είδε το νεκρό γιο της. Η Γραφική αφήγηση μας λέει: «Καθώς [ο Ιησούς] πλησίαζε στην πύλη της πόλης [της Ναΐν], να! μεταφερόταν έξω ένας νεκρός, ο μονογενής γιος της μητέρας του. Επιπλέον, αυτή ήταν χήρα. Και αρκετά μεγάλο πλήθος από την πόλη ήταν μαζί της. Και όταν ο Κύριος την είδε, ένιωσε ευσπλαχνία για αυτήν, και της είπε: ‘Σταμάτα να κλαις’. Τότε πλησίασε και άγγιξε το νεκροκρέβατο, και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: ‘Νεαρέ, σου λέω: Σήκω!’ Και ο νεκρός ανακάθησε και άρχισε να μιλάει, και εκείνος τον έδωσε  στη μητέρα του. Φόβος, λοιπόν, τους κατέλαβε όλους και άρχισαν να δοξάζουν τον Θεό, λέγοντας: ‘Μεγάλος προφήτης εγέρθηκε ανάμεσά μας’, και, ‘Ο Θεός έστρεψε την προσοχή του στο λαό του’». Προσέξτε πόση ευσπλαχνία ένιωσε ο Ιησούς ώστε να αναστήσει το γιο της χήρας! Φανταστείτε τι προμηνύει αυτό για το μέλλον!​—Λουκάς 7:12-16.

Εκεί, μπροστά σε αυτόπτες μάρτυρες, ο Ιησούς πραγματοποίησε μια αξέχαστη ανάσταση. Αυτή αποτελούσε ένα δείγμα της ανάστασης την οποία είχε ήδη προείπει λίγο καιρό πριν από αυτό το γεγονός, μια πρόγευση της αποκατάστασης της ζωής στη γη υπό το «νέο ουρανό». Σε εκείνη την περίπτωση, ο Ιησούς είχε πει: «Μη θαυμάζετε για αυτό, επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του και θα βγουν».​—Αποκάλυψη 21:1, 3, 4· Ιωάννης 5:28, 29· 2 Πέτρου 3:13.

Ανάμεσα στους άλλους αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης, συγκαταλεγόταν τόσο ο Πέτρος όσο και μερικοί άλλοι από τους 12 οι οποίοι συνόδευαν τον Ιησού στις περιοδείες του. Αυτοί, μάλιστα, είχαν ακούσει τον αναστημένο Ιησού να τους μιλάει κοντά στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Η αφήγηση μας λέει: «Ο Ιησούς τούς είπε: ‘Ελάτε, πάρτε το πρωινό σας’. Ούτε ένας από τους μαθητές δεν είχε το θάρρος να τον ρωτήσει: ‘Ποιος είσαι;’ επειδή γνώριζαν πως ήταν ο Κύριος. Ο Ιησούς ήρθε και πήρε το ψωμί και τους το έδωσε, παρόμοια και το ψάρι. Αυτή ήταν τώρα η τρίτη φορά που ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές αφότου εγέρθηκε από τους νεκρούς».​—Ιωάννης 21:12-14.

Συνεπώς, ο Πέτρος μπορούσε να γράψει με απόλυτη πεποίθηση τα εξής: «Ευλογημένος ας είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, γιατί σύμφωνα με το μεγάλο του έλεος μας έδωσε μια νέα γέννηση σε μια ζωντανή ελπίδα μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς».​—1 Πέτρου 1:3.

Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε γεμάτος πεποίθηση την ελπίδα του όταν είπε: «Πιστεύω όλα όσα εκτίθενται στο Νόμο και είναι γραμμένα στους Προφήτες· και έχω ελπίδα προς τον Θεό, την οποία ελπίδα τρέφουν και αυτοί οι ίδιοι, ότι πρόκειται να γίνει ανάσταση και δικαίων και αδίκων».​—Πράξεις 24:14, 15.

Επομένως, εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν να τρέφουν τη στερεή ελπίδα ότι θα δουν και πάλι τους αγαπημένους τους ζωντανούς στη γη, αλλά υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες. Τι είδους συνθήκες θα είναι αυτές; Περαιτέρω λεπτομέρειες αναφορικά με τη βασισμένη στην Αγία Γραφή ελπίδα μας σχετικά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα οποία χάσαμε στο θάνατο θα εξεταστούν στο τελευταίο τμήμα αυτού του ειδικού βιβλιαρίου, το οποίο έχει τίτλο «Μια Βέβαιη Ελπίδα για τους Νεκρούς».

Αλλά ας εξετάσουμε πρώτα τα ερωτήματα τα οποία μπορεί να έχετε αν νιώθετε θλίψη εξαιτίας της απώλειας κάποιου αγαπημένου σας προσώπου: Είναι φυσιολογικό να νιώθω τέτοια θλίψη; Πώς μπορώ να ζήσω με τη θλίψη μου; Τι μπορούν να κάνουν οι άλλοι για να με βοηθήσουν να την αντιμετωπίσω; Πώς μπορώ να βοηθήσω εγώ άλλους που νιώθουν θλίψη; Και κυρίως: Τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με τη βέβαιη ελπίδα για τους νεκρούς; Θα δω ξανά ποτέ τα αγαπημένα μου πρόσωπα; Αν ναι, πού;