Η λέξη νέφες του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου της Αγίας Γραφής, η οποία αποδίδεται ψυχή, σημαίνει κυριολεκτικά «πλάσμα που αναπνέει», η δε λέξη ψυχή του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει «έμβιο ον». a Επομένως, η ψυχή είναι ολόκληρο το πλάσμα, και όχι κάτι το οποίο υπάρχει μέσα στο σώμα και το οποίο επιζεί από το θάνατο του σώματος. Εξετάστε πώς αποδεικνύει η Αγία Γραφή ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ολόκληρο το άτομο:

•   Όταν ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, η Γραφή λέει ότι «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». (Γένεση 2:7, Μετάφραση του Βάμβα) Δεν λέει ότι δόθηκε στον Αδάμ ψυχή, αλλά ότι εκείνος έγινε ζωντανή ψυχή, δηλαδή ζωντανό άτομο.

•   Η Γραφή λέει ότι η ψυχή μπορεί να εργαστεί, να ποθήσει ένα φαγητό ή να φάει, να αγγίξει κάποιο πτώμα και να υπακούσει σε νόμους. (Λευιτικό 5:2· 7:20· 23:30· Δευτερονόμιο 12:20· Ρωμαίους 13:1) Αυτές οι δραστηριότητες γίνονται από ολόκληρο το άτομο.

Είναι αθάνατη η ψυχή;

 Όχι, η ψυχή πεθαίνει. Δεκάδες Γραφικά εδάφια την παρουσιάζουν ως κάτι θνητό. Δείτε μερικά παραδείγματα:

•   «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αύτη αποθανείται».—Ιεζεκιήλ 18:4, 20, Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

•   Στον αρχαίο Ισραήλ, η ποινή για τα άκρως σοβαρά αδικήματα ήταν να “εξολοθρευτεί η ψυχή” του παραβάτη. (Έξοδος 12:15, 19· Λευιτικό 7:20, 21, 27· 19:8, Μετάφραση των Εβδομήκοντα) Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να “θανατωθεί” ο παραβάτης.—Έξοδος 31:14, Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

•   Μερικά Γραφικά εδάφια χρησιμοποιούν τον όρο «νεκρή ψυχή» αναφερόμενα στο πτώμα κάποιου ανθρώπου. (Λευιτικό 21:11· Αριθμοί 6:6) Αν και πολλές Βιβλικές μεταφράσεις χρησιμοποιούν στα εδάφια αυτά τους όρους «νεκρό σώμα» ή «νεκρό άτομο», στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη νέφες, που σημαίνει «ψυχή».

Η λέξη «ψυχή» σημαίνει και «ζωή»

 Η Γραφή χρησιμοποιεί επίσης τη λέξη «ψυχή» ως συνώνυμο της λέξης «ζωή». Για παράδειγμα, στο εδάφιο Ιώβ 33:22, η λέξη «ζωή» είναι παράλληλη της λέξης «ψυχή» (νέφες). Παρόμοια, η Γραφή δείχνει ότι η ψυχή, δηλαδή η ζωή, κάποιου μπορεί να κινδυνέψει ή να χαθεί.—Έξοδος 4:19· Κριτές 9:17· Φιλιππησίους 2:30.

 Αυτή η χρήση της λέξης «ψυχή» μάς βοηθάει να κατανοήσουμε εδάφια τα οποία λένε ότι η ψυχή “βγαίνει” από κάποιον. (Γένεση 35:18) Πρόκειται για σχήμα λόγου που εννοεί ότι η ζωή του ατόμου τελειώνει. Μερικές μεταφράσεις αποδίδουν αυτή την έκφραση του εδαφίου Γένεση 35:18 ως «άφηνε την τελευταία της πνοή».—Μετάφραση των Καλών Νέων (Good News Translation)· Νέα Βίβλος της Ιερουσαλήμ (New Jerusalem Bible).

Από πού πηγάζει η δοξασία της αθανασίας της ψυχής;

 Τα Χριστιανικά θρησκεύματα που πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής έχουν δανειστεί αυτή τη διδασκαλία από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και όχι από την Αγία Γραφή. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica) λέει ότι «οι Βιβλικές αναφορές στην ψυχή σχετίζονται με την έννοια της πνοής και δεν διακρίνουν την άυλη ψυχή από το υλικό σώμα. Ο χριστιανικός διαχωρισμός του σώματος από την ψυχή έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία». Στο θεολογικό περιοδικό Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρεται το εξής ενδιαφέρον σχόλιο: «Η φιλοσοφική αντίληψη περί αθανασίας ... θεωρείται μεταξύ διαφόρων φιλοσοφικών και θεολογικών κύκλων ως χαρακτηριστικώς χριστιανική διδασκαλία, ενώ κατ’ ουσίαν είναι αρχαία ελληνική φιλοσοφική αντίληψη».—Ορθόδοξη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1963, σελ. 85.

 Ο Θεός δεν ανέχεται την ανάμειξη των δικών του διδασκαλιών με ανθρώπινες φιλοσοφίες, όπως είναι η αθανασία της ψυχής. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή προειδοποιεί: «Να προσέχετε: Ίσως υπάρξει κάποιος που θα σας αρπάξει ως λεία του μέσω της φιλοσοφίας και της κενής απάτης σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων».—Κολοσσαείς 2:8.