At y Rhufeiniaid 9:1-33
9 Fel un o ddilynwyr Crist, rydw i’n dweud y gwir; dydw i ddim yn dweud celwydd. Mae fy nghydwybod, sy’n cael ei harwain gan yr ysbryd glân, yn tystio i hyn:
2 Mae fy ngalar yn fawr ac mae gen i boen ar hyd yr amser yn fy nghalon.
3 Petai hi’n bosib, fe fyddwn i’n gwneud i mi fy hun gael fy ngwahanu oddi wrth y Crist a chael fy melltithio er lles fy mrodyr, sy’n bobl o’r un hil â mi.
4 Maen nhw’n Israeliaid, ac fe gawson nhw eu dewis i gael eu mabwysiadu yn blant i Dduw. Dangosodd Duw ei ogoniant iddyn nhw a rhoddodd iddyn nhw’r cyfamodau a’r Gyfraith a’r addewidion a’r anrhydedd o’i wasanaethu ef.
5 Maen nhw’n ddisgynyddion i’n cyndadau, ac ohonyn nhw y daeth y Crist fel dyn. Mae Duw, sydd uwchlaw pawb, yn haeddu cael ei glodfori am byth. Amen.
6 Fodd bynnag, dydy addewid* Duw ddim wedi methu. Oherwydd dydy holl bobl Israel ddim yn wir “Israel.”
7 Dydyn nhw ddim i gyd yn wir blant dim ond oherwydd eu bod nhw’n ddisgynyddion* i Abraham. Dywedodd Duw wrth Abraham: “Bydd yr hyn a fydd yn cael ei alw’n had iti yn dod drwy Isaac.”
8 Mae hyn yn dangos nad ydy’r plant a gafodd eu geni i Abraham mewn ffordd naturiol* yn wir blant i Dduw. Yn hytrach, mae’r plant a gafodd eu geni o ganlyniad i addewid Duw yn cael eu hystyried yn wir had.
9 Oherwydd rhoddodd Duw yr addewid hwn: “Yr amser hwn flwyddyn nesaf fe fydda i’n dod, a bydd Sara yn cael mab.”
10 Roedd yr un peth yn wir pan wnaeth Rebeca genhedlu gefeilliaid o’n cyndad Isaac.
11 Cyn iddyn nhw gael eu geni a chyn iddyn nhw wneud unrhyw beth da neu ddrwg, dangosodd Duw y byddai ei fwriad yn dibynnu, nid ar weithredoedd, ond arno ef, yr un sy’n dewis ac sy’n galw.
12 Felly dywedodd wrthi: “Bydd y bachgen hynaf yn was* i’r ieuengaf.”
13 Yn union fel mae’r Ysgrythurau’n dweud: “Roeddwn i’n caru Jacob, ond rydw i wedi gwrthod* Esau.”
14 Ydyn ni’n dweud fod Duw yn annheg? Ddim o gwbl!
15 Oherwydd mae Duw yn dweud wrth Moses: “Bydda i’n trugarhau wrth bwy bynnag rydw i’n ei ddewis, a bydda i’n tosturio wrth bwy bynnag rydw i’n ei ddymuno.”
16 Felly nid yw’n dibynnu ar ddymuniad nac ar ymdrech person, ond ar drugaredd Duw.
17 Oherwydd mae’r ysgrythur yn dweud wrth Pharo:* “Rydw i wedi dy gadw di’n fyw am y rheswm hwn: er mwyn dangos fy ngrym yn dy achos di ac i gyhoeddi fy enw drwy’r holl ddaear.”
18 Felly mae Duw yn trugarhau wrth bwy bynnag mae’n ei ddymuno, ond mae’n caniatáu i rywun sydd eisiau bod yn ystyfnig fod yn ystyfnig.
19 Gall rhai ofyn imi: “Pam mae’n gweld bai arnon ni? Pwy sy’n gallu gwrthwynebu ei ewyllys?”
20 Ond pa hawl sydd gen ti, ti sy’n ddyn yn unig, i feirniadu Duw? Ydy’r peth sydd wedi cael ei greu* yn dweud wrth ei wneuthurwr:* “Pam rwyt ti wedi fy ngwneud i fel hyn?”
21 Onid oes gan y crochenydd yr hawl i wneud o’r un lwmp o glai un llestr at ddefnydd arbennig* ac un arall at ddefnydd cyffredin?*
22 Mae’r un peth yn wir am Dduw. Penderfynodd fynegi ei ddicter a dangos ei rym tra oedd yn goddef yn amyneddgar iawn y rhai a oedd wedi ei ddigio* ac a oedd yn haeddu cael eu dinistrio.
23 Fe wnaeth hyn er mwyn dangos ei ogoniant mawr i’r rhai a fyddai’n derbyn ei drugaredd.* Mae wedi eu paratoi nhw ar gyfer derbyn gogoniant.
24 Ni ydy’r rhai sydd wedi cael eu galw ganddo, nid yn unig o blith yr Iddewon, ond hefyd o blith y cenhedloedd eraill.
25 Mae’n digwydd fel y rhagfynegodd ef yn Hosea: “Bydda i’n galw yn ‘bobl i mi’ y rhai sydd ddim yn bobl i mi, a bydda i’n galw’r rhai nad oeddwn i’n eu caru yn ‘rhai rydw i yn eu caru.’
26 Ac yn y lle y dywedwyd wrthyn nhw, ‘Nid chi ydy fy mhobl i,’ yno byddan nhw’n cael eu galw yn ‘feibion i’r Duw byw.’”
27 Dyma beth mae Eseia yn ei weiddi am* Israel: “Er bod yr Israeliaid mor niferus â thywod y môr, dim ond ychydig* ohonyn nhw fydd yn cael eu hachub.
28 Oherwydd bydd Jehofa’n barnu’r ddaear; bydd yn gwneud hynny’n gyflym.”
29 Ac yn union fel y rhagfynegodd Eseia: “Oni bai i Jehofa y lluoedd adael disgynyddion inni, bydden ni wedi bod fel Sodom, ac yn debyg i Gomorra.”
30 Beth gallwn ni ei ddweud, felly? Bod pobl y cenhedloedd eraill wedi dangos ffydd ac yn cael eu hystyried yn gyfiawn, er nad oedden nhw’n ceisio cyfiawnder,
31 a bod Israel, er eu bod nhw’n dilyn cyfraith cyfiawnder, ddim yn llwyddo i fyw yn unol â’r gyfraith honno.
32 Pam? Oherwydd eu bod nhw wedi ceisio gwneud hynny drwy weithredoedd, nid drwy ddangos ffydd. Fe wnaethon nhw faglu dros y “garreg sy’n achosi i bobl faglu.”
33 Fel mae’r Ysgrythurau’n dweud: “Edrychwch! Rydw i’n gosod yn Seion garreg a fydd yn gwneud i bobl faglu a chraig a fydd yn pechu yn eu herbyn nhw, ond ni fydd yr un sydd â ffydd ynddo ef yn cael ei siomi.”
Troednodiadau
^ Llyth., “gair.”
^ Neu “had.”
^ Llyth., “plant y cnawd.”
^ Neu “yn gaethwas.”
^ Neu “casáu.”
^ Neu “wrth Frenin yr Aifft.”
^ Neu “ei lunio.”
^ Neu “ei luniwr.”
^ Neu “anrhydeddus.”
^ Neu “cywilyddus.”
^ Llyth., “y llestri dicter.”
^ Llyth., “i lestri trugaredd.”
^ Neu “yn poeni amdano ynghylch.” Groeg, “yn sgrechian heb air.”
^ Llyth., “y gweddill.”
