በሕጉ መሠረት ዋኖሶችም ሆኑ ርግቦች ለይሖዋ መሥዋዕት ሆነው መቅረብ ይችሉ ነበር። ስለ መሥዋዕት በሚገልጹት ሕጎች ላይ እነዚህ ሁለት ወፎች ሁልጊዜ አብረው ይጠቀሳሉ፤ አንዳቸውን በሌላኛቸው ፋንታ ማቅረብም ተፈቅዷል። (ዘሌ. 1:14፤ 12:8፤ 14:30) ይህ መሆኑ እስራኤላውያንን ይጠቅማቸው የነበረው ለምንድን ነው? አንደኛ፣ ዋኖሶችን በቀላሉ ማግኘት የማይቻልባቸው ጊዜያት ነበሩ። ለምን?

ዋኖሶች ከቦታ ወደ ቦታ የሚፈልሱ ወፎች ናቸው፤ እስራኤል ውስጥ የሚገኙት በሞቃት ወራት ነው። በየዓመቱ ጥቅምት ላይ ሞቅ ያለ አየር ፍለጋ ወደ ደቡብ ይፈልሳሉ፤ በጸደይ ወቅት ደግሞ ወደ እስራኤል ምድር ይመለሳሉ። (መኃ. 2:11, 12፤ ኤር. 8:7) በመሆኑም በጥንቷ እስራኤል በክረምት ወቅት ለመሥዋዕት የሚሆኑ ዋኖሶችን ማግኘት አስቸጋሪ ነበር።

በሌላ በኩል ግን ርግቦች በአብዛኛው ወደ ሌላ አካባቢ አይፈልሱም፤ በመሆኑም በእስራኤል ምድር ዓመቱን ሙሉ ይገኙ ነበር። በተጨማሪም ርግቦችን ቤት ውስጥ ማርባት የተለመደ ነበር። (ከዮሐንስ 2:14, 16 ጋር አወዳድር።) ባይብል ፕላንትስ ኤንድ አኒማልስ የተባለው መጽሐፍ እንዲህ ይላል፦ “በፓለስቲና በነበሩ መንደሮችና ትናንሽ ከተሞች በሙሉ ርግቦችን ማርባት የተለመደ ነበር። እያንዳንዱ አባወራ ግድግዳው ላይ ቀዳዳ በማበጀት ለርግቦቹ ጎጆ ይሠራ ነበር።”—ከኢሳይያስ 60:8 ጋር አወዳድር።

ይሖዋ በእስራኤል ውስጥ ዓመቱን ሙሉ የሚገኙ ወፎች መሥዋዕት ሆነው እንዲቀርቡ መፍቀዱ አፍቃሪ እና ምክንያታዊ እንደሆነ ያሳያል።